tevekkeli sıçradılar hayatın akışına
inleyen yakarışlarla sakat doğumlara yattılar
sayılamaz oldu sancının evresi

suların daralan kanalında başlarken çırpınmalar
saçları hüsran kokulu, umutsuz çocuklar doğurdular
kolları bacakları gömüldü çamura
koptu kasırgalar

sürüklediler yalanın anahtarını loş bakışların ardına
kalıplaşmış sözcükler döktüler yosunlu basamaklarına
sözlerinde kurşun
kulaklarında zincir şakırtıları
ışığını söndürdükleri enkazlarda
pembe düşlerine esirler aradılar

merhameti kuruyan ağızların boşluğunda
girdikleri her oyunda
onlar
kendi sonlarını yakaladılar

katil kimdi
kurban kim
ezelden beri
ruhum vahşet oyunlarını hiç sevmedi

telaşlı bir hayatın koynunda hevesleri yontup heykel yapmak
ve üstüne umarsızlığın kokusunu yaymak, bana göre değil
bana göre değil karanlık ormanlara dalmak

gizlerin küpü ben değilim ki
ne fareyim
ne de yılan
hiç süzülmedim otların arasından

her gün ışıldayan güneşi doldurup keseme
cıvıldayarak kuş gibi enginlerde uçmak
ya da kayaların ardına saklanarak siperlere yatmak harcım değil

elini kolunu bağlamayı ve kamçılamayı bilmem
hiç bilmem söylevleri- savları
hiç döndürmedim hayatlar üstünde
umut öğüten çarkı!



07/02/ 2012/ N_Erol