yalnız insan
gecenin sessizliği sarıp sarmalarken dağınık hayatları
şehrin ıssız sokaklarında kaldırımlara vurur bir isyan tel tel dağılmış tüm acılarıyla bir insan kendinden başka bir yeri yoktur gidebileceği her yerde yalnızlıklar ve hep kapıda bekler yolunu alabildiğine geç kalmışlıklar üşür elleri üşür bedeni üşür yüreği nice yıllardır yalnızlığını fark edeli ne gariptir hayat en yakınındadır oysa ki en uzak bildikleri en yakın bildiklerinden ise nicedir uzaktır kaderi bir deli gömleğidir ki giydirilmiş üstüne hiç yakışmamış ve bir senaryodur ki her şeyi inceden hazırlanmış sonsuzluk kadar uzaklarda ancak çok da yakın izlemededir eser sahipleri lime lime edilmiş hayatların yalnız insanlarını ... Mert YİĞİTCAN 04 01 2012 beykoz / istanbul |