Paravan yaptım ruhumu ay’a
Şimdi İstanbul’un neresinden bakarsan bak
Beni göreceksin
Kirece kesmiş tenimin ayazında üşüyeceksin
Şimdi ölümü anlat giderayak
Bir martının gözlerinden Pierre Loti’yi
Rahibe Hero’nun mateminden kız kulesini
Leandros’un son nefesinden boğazın hırçınlığını
Pera palasın sokağından utangaç göz altı bakışmalarımızı
Şehrin tüm duraklarından
Umutları boş otobüslerle nasıl uğurladığımızı
Susma anlat hadi
Anlat ki; matemin rengini seçeyim
Ölgün tenimi giydireyim




Şimdi bir keşiş, kentin en yüksek kilisesinde
Elinde çanın ipi
Asılıyor insafsızca
Kulağımda alaylı gülüşleri



İnan ki;
İçsek Marmara’nın suyunu kana/kana
Bulutları öpsek dahi
Yağmurları günah kokan tenimizi aklamaz



Değil mi ki biz avuçlarımızdan çığ yangınını bırakıp
Bu şehri yaktık
Bu saatten sonra bir ihtimal de çok zor
Zira hiç bir aşk
Bozuk sicilimizi kendine yakıştıramaz
Anlayacağın
Artık bu şehir ikimizi de b/arındırmaz



-Her masal kendi yazarından sorumludur
Bu cümle sana ait sevgili
Her hüzün kendi gölgesine düşüyorsa eğer
Sıyırıp atıyorum kendimi
Masal bitti...




de_soulmate
ikibindokuz&ikibinonbir