sıradan bir eskimek değildi
apartmanların kente tepeden bakmaları
aklımda yorgun çekirdek gözlerinin yumuşaklığı
hayatı üzerime yorgan yapıyorum
kuru sıkı ölmek yakışmaz hiçbir şaire

başımı kaldırsam yüzünün kusursuzluğu
ayağım saçlarına dolanınca her adımda
soluk adalar görünür gözüme son akşam susuzluklarında
sancısı kibirlice çaresiz
kimliğim güçlü bir yağmurun dinmesi değildi aniden...
çünkü gözlerimin kapanışı
gözlerinin son feriyle vurgulu...altı çizik...


kahırlı bir perşembemiz olacak sakar ikindili
plastik bardakta şekersiz ve açık bir çayın buğusunda
uyumayı özleyeceğiz her şeyin sonuna gelmişiz gibi
kırlangıç kanatlı sesinle çağıracaksın beni
ama ilk defa gelemeyeceğim meleğim...

sorularımın yanıtsızlığını bir sen biliyorsun
bir de gece serserisi cadde neonlarının kirletilmişlik öyküleri
kaldırımların üzerinde bir korkuluk gibi kıpırtısız
uzak hayatlardan medet uman bir serseriyken yüreğim

rezil bir çaresizliği yeniliyorum darmadağınık
ölümüm hep yakın...ama aşka yalaka bu sonsuzluk...
sonsuzluğu sevmiyorum...sen ki her şeyin ötesinde
ötesiz ve berisiz bir evsizlik hali barksızlığım benim...

kınsız arzularıyla okyanus ötesi sular acır içimde
sen öyle derin düşlere tutsak saklarken ellerini ateşimden
atlas meraklısı maceralarım bitmeyecek muson kokulu nefesinde
yeryüzünü yastığım bildim en güzel rüyamsın
hangi taşa yaslasam başımı o yumuşacık dizlerin...
uyanmak istemiyorum...


kağan işçen...