UNUTMA -VII-
Ne olur insanoğlu, acze düşmeden uyan!
Başıboş yaşamanın, sonunu gör; bîtap var.(1) Ta Âdem’den bu yana, her zamanda geçerli! “Birliktelikte rahmet, ayrılıkta azap var.” Lâin şeytana uyup, nâr-ı cahîmde yanma (2) Kör nefsin hîlesi çok, sakın ola ki kanma O azâmet sahibi, sâde “affeder” sanma Hakk’ın cezası ağır, hak edene gazap var. Suçlu olana dahi, bağırırken, kızarken Herkesin ortak derdi, kör düğümü çözerken Gel de sende onu seç, konuşurken/yazarken Hiç bir gönül kırmadan, en güzel bir hitap var. Neler neler gizlenmiş, o güzelim erlikte Sevgi, saygı, hoşgörü… Ne ararsan dirlikte İnsanı insan yapan, “edep” ile birlikte Huzur/güven sağlayan, hem kural var, âdap var. Hiç kimseye darılma, kendi nefsine darıl Kurtulmak istiyorsan, ölmeden öl de; diril Yanlış yollardan vazgeç, o kopmaz ipe sarıl Her türlü derde devâ, Hak’tan gelen kitap var. Küfür üz’re ölenler, yaya kalır sıratta Yüzlerin ak çıkması, mahşer günü “berat”ta Hazır mısın o güne, hem kabirde, ahrette? Bu dünyada ne yaptın, birer birer hesap var… 23/11/’11 Hanifi KARA (1) Bîtap: Güçsüz, pişman, bitkin (2) Nâr-ı cahîm: Cehennem ateşi |
Harika bir şiir daha okudum değerli kaleminizden,yazan yüreğinize sağlık, kutluyorum.
Selam ve saygılarımla,