SON NEFES
Rahim denen o mekândan, ağıtla geldik dünyaya
Azrâil canı alırken, gülenlerden eyle bizi. Emre itaat eyleyip, ta’dîl, erkân, huşû ile Günde beş vakit namazın, kılanlardan eyle bizi. Güzel yaşa ki hayâtı, olmayasın saçın yolan İlim/îman, hayâ/iffet… Ol bu hasletlerle dolan Ahirette yüz akıyla, korktuğundan emin olan O âlemde umduğunu, bulanlardan eyle bizi. Bizler onlara borçluyuz, yaşanılan şanı, ünü Büyük zatlar hep orada, unutma mâziyi, dünü Hesap, kitap görülünce, huzur ile mahşer günü Berâtını sağ taraftan, alanlardan eyle bizi. Ne oldu ki birden bire, bâtıla başladı meyil Nefse uyup böbürlenme, eğil gönül sen de eğil Zarfa bakma mazrûfa bak, kurtuluş kıyıda değil Hakk’ın rahmet denizine, dalanlardan eyle bizi. Yol almanın yolun ara, sende içgüdün güderek Nefse uyanlar azıyor, her gün daha da giderek Ne zaman adı anılsa, hürmet ile yâd ederek Habîbîne bol salâvat, salanlardan eyle bizi. Elden, ayaktan düşecek, fersiz kalacak dizlere Söylediğim bunca kelâm, hem nefsime hem sizlere Cennetin de cemâlini, göster n’olur sen bizlere Son nefeste îman ile, ölenlerden eyle bizi… 12/11/’11 Hanifi KARA |