bu şehirle kavga(m) hiç bitmez

sevda(m)da

Istanbul ki;

içimin şehri

kimin şehri

paylaşılmazki...

Gel(me)sen de olur(du)







Yüzünü yüzüme döndüğünden beri
Gözlerimi içiyor her rüzgar
Üşüyen buseler
Gibi dudak kıvrımlarımda üşür sözler
Bir kasım ayazı ki bu şehir
Gibi düşlerim yanar
Küskünüm sana
Dönme geri
Ki
Üzgünüm
Değil
Ki



Ellerim kırık bir oyuncak rengi
Sevmiyorum artık parmaklarımı
Sev(m)iyorum ki
Seni



Adım başı hep oyun sesi
Üstüme yansıyan gölgen
Tam cinnet rengi
İzlerini taşıyan her mavi
Sana y/iten yollar
hep sen
di
Gibi bıktım ki



Tersinden uyanmış gözler
Gibi ateş kirpikler
Kırık dökük günler
Yönsüz bu h/iç yollar
Aklı bozuk şerler
Hep sana koşmaktalar




Silmeli diyorum
Gibi sökmeli
Yüzünü göklerden bu mavi
dili sen kokan her şiir
Terk etmeli bu şehri



Susmalı şimdi sesin
Yüzü yırtıldı bu şehrin
Güvercinler ağlarken yuvasında t/aşkın
İçimin ürkekliğine
gö(mü)lmelisin
Gibi



Üşüdüm değil
Ki
geri ver ellerimi
Öldür bu şehri
Oyun bitti


Sen hep gibi
Ben h/içti


Sev(me)dim
Gibi

Say ki...




ikibinombirlikasımeskilerdenbirzaman.