Araf
dağıtırım hüznümü yorgun kuşların kederleriyle soluklu soğuk
kentin ana caddelerine insanlar dolar duraklarda telaşlı bekleyiş korkuların da ötesinde yaşamda kalma tutkusu sarar binaları gri güneş seker yüzlerden o buruk beyazlık acıtır üşümüş duyguları ağlatan bir yalnızlıktır serçeler kırlangıçlar kışa hazırlanır gibi durgun samimi olmak gibidir ölümü istememek belkilere bırakmak düşüncesizce sabahsa eğer çöpçülere mutluluktur sıcak pidenin buğusu sen yağmura dağınık kıldan ince kılıçtan keskin gülümser saksılar pencerelerden anlarsan sen anlarsın sadece ben susarım kimbilir akşamsız güneşli bir arafla sımsıkı kağan işçen |