KALBİNE GÖMbir şehir yıkılıyor vahiy gibi kulağında o sesler boşluğa açılıyor her sabah gözlerin bir kar yangını vîranhânende başkalarının hayatlarına daim değen yaşam kuşu, kanat çırpmıyor sende akışındaki kan yavaş kurşun gibi ağır zaman hangi nefes diriltir şakağından vurulanı? geç kaldın erken’de/n yaşının boğduğu, bir karagül gözlerin geçmiş zamanların gülüşü dondu dudaklarında göğsüne batan ölüm kayıyor derinlere doğru soğumuş yaslandığın bedenler bacandan tütmeyen dumanla bitiyor umut son çığlıkta her şey lâf-ü güzaf!... ey ölüm! yürektendir dileğim hemen şimdi beni de kalbine göm… Hâdiye Kaptan (c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir. |