Kaldın..Bütün Gitmeler Değersiz Artık

ölüme ayak diremem
hokkamda boşluğun
bende olan sensizlik değil bu
sensizlikte olan bir ben var biçim biçim
için için
hokkamdaki boşluğuna daldırırım kalemimi
defterimde belirir evinizin olduğu
sokağın ucu
gel sende ayak direme ölüme
gül solgunu dağdağasındayken
yorgunluğumuz
güney sahillerinin tatlı ocak sonları gibi

bana bakmak iki arada bir derede kalmaktı
kaldın…
gidendim gene düş yangınlarıyla
pembeye yabancı kimliksizliğimin anaforlarında
perde aralığından görünen
o en normal günlerin tazeliğinde
kaldın…
gitmem neye çare
tüm gitmeler kaybetmiştir değerini artık
kaldın…

dünya terk edip gitse evreni
ya da evren terk eylese dünyayı
kaldın ya
buydu şiir kitabımın karşılıksızlığı
ön sözünde haklı susuşlarımın bas bas bağırışı
tanrılardan azar işittiğimin
sonbaharları yok saydığımın nedeni
sen
kaldın…
tüm gitmeler anlamını yitirirken
yaz tatilleriyle hayata sevişken tutunmaklar
sorgusuzluğundan vazgeçmiştir
konusuz ayrılıklar dönemindeyiz artık
yanılgısız aykırılıklar çağında
buyur burdan yak giden gençliğim
kaldın…
bütün gitmeler değersiz artık

gözlerinin kıyısındaki karaya
vuruldu yürek gemim
akşam serinliği söylerken son türküsünü
sarılır tüm kökleriyle seninle öpüşmeye
ön yargılarım
ön yargılarımda
kaldın…
hiçbir gitmek düşünme nedenim değildir artık

mevsimleri senin yerine koyamazdım
yaz gamzelerinle eşsiz kırlara açılırdı
aydınlık sözcüklerin
gözlerimi kapar payıma düşeni alırdım
sesinin bana en yakın tonundan
kaldın…
bir tohum çatlar kulağımın dibinde
anarım bizden yana sözlerinin iğnesizliğini

güneşimi alırdın
keşke dememe fırsat bırakmadan
hiçbirşeye
rujun olmak isterdim tüm benliğimle
gecelerinin tek eseri olmak
anladın
derinleşemezdim
derinleşmek
düşüncesizliğiydi acılarımın
lüksüydü
seninle yaşadıklarım hayatıma gözlük olurdu
anladın
gitmek nasıl miyop kalakalır
bu bir suç mudur
yanıtsız sorularımla yaşamaksa gitmek
kaldın…
deniz çekinir ay’dan
hiçbir gitmek uzak limanlara çare değildir artık








Kağan İşçen