Seni yürüdüm İstanbul , uzun merdivenlerini çıkarken
canlandı konaklar , birbirlerinin yüzüne değdi insanlar
ne kadar yakınmış dedim Avrupa bir köprü uzakta
İstiklal caddesi , vitrinler, kiliseler , resim sergileri
ne yakınmış soluğu , bir vapur dumanı , bir yokuş kadar

ayağımı uzatsam Kız kulesi gözlerinden düşecek
su boynu altın kolyesini serecek eteklerime
inecek yıldızlar Çamlıca tepesinden, gelinler dinlenecek
elimi uzatsam , parmağıma geçecek Boğaz köprüsü
insan ışıltıları mı gemi parıltıları mı desem denizde kıpırtılar

tarih mi beni soluyor , o ayrı mesele , evler
gözlerimi alamıyorum eski el izlerinden, emekten
yağan yağmur mu İstanbul mu ıslanıyor gözlerimde
ağacını arıyorum Nazım,ın Gülhane parkında , ince uzun yollar
nerede oturup yazdın sevdiğim , seni seviyorum sözlerini

nerede gülümsedin , yürüdün ince adımlarını
İstanbul kadar hassas ve yürekten güldün mü ?
sanatkarlar sokağından az ilerde müzikler
söyledin mi adımı üç kere derin derin
soludun mu İstanbul,u ya dolum dolum doldun mu ?
-----------
Harikasınız harika o duygularla Nazım'ı anımsanman bile yeterli.İşte şiirin püf noktası,sevgiline söylediğini yazman şiire bambaşka bir güzelliği katmış.O ürperişleri gördüm yüreğinizde kutlarım...
Sevgim sevgin olsun can,sevgi ve saygılarımla...