bazı hipotezler hiç olmasaydı yaşarken
acaba kanamaz mıydı gerçekten
insanlığın yarası
bilemediğim için kucağında güvercin
şairlerin kasketli hüznünde bir kartala binip gidiyor
askere giden bir yiğit delikanlı gibi ölüme

’’kuşların uçuşundan belli
birşeyler olacak yarın’’

der gibi şairlerden biri asırlar öncesinde




ilkel seslerimde bir sevişmeden daha çıkıyorum
yastığımı paylaştığım ikinci tekil yalnızlık
bir an düşünür gibi oluyorum yaşamayı
domateslerini okşarken şairin bir başkası bahçesinde
her ünlü de aslında insandır tezini doğruluyorum
lavaboya kadar gitmesi lazım birkaç saniye kadar
kendim ısınıyorum boş keselerimi yakıp en baştan
yeni baştan ırzına geçilirken tarihsel kahramanlıkların
yanıyor sevilene ait mektuplarımın hepsi
ikişer üçer tükeniyor kelamımda ilhamlarım

’’şimdi gülüşlerimiz yırtıcı, gülüşlerimiz korkunç
ağır, kara bir zırh taşıdığımızdan’’

babam doğuyor soğuk bir kış gününde sanırım




şimdi yüreğimi Haliç’de zincirliyorum
sevgili/m insanlığımdan utandığım dün gibi
aynı yolu geçip giderken şairlerin cenazelerinde
ikinci tekil yalnızlıkları okşuyorum göğsümün kıllarında
dünyanın döndüğü yerde eylemsiz bir ayet misali
bekliyorum ikinci efendim makberi
susuyor yaralarımıza ait ırmağına yakın bir su başında
zafersiz kaldığını artık bilen bir İstanbul gülüşü
polis kaydına artık geçilmiş cenaze işlemlerinde
adli bürodan teessüfle ayrılıyor şairin kendisi

’’Analardır adam eden adamı
aydınlıklardır önümüzde gider.
Sizi de bir ana doğurmadı mı? ’’

dağlara küfreden mermiler kadar sıcak sözleri





pratisyen hekim kadar unvansız kalırken kanayan yara
insanı iki defa köle ediyor o azgın yaşama tutkusuna
biri severken, diğeri ölürken
bir defa daha dediğimi anımsıyorum kirli kulağına
sarımtırak suyunu akıtırken şehrin tek kanallı yıllarından
sarı süpürgelerinde yılları geçirtirken bir kadın
pahalı dükkanların önü kadar boş oluyor
saçlarından tutup da zorla aşka inandırmaya çalıştığım adın
hatırın düşen ilk gözyaşına emanet kalıyor aldanışlarım
otuz bin fersah açılmadan yaşam koyundan şair
evrakları arasında bir tütün arıyor feri yitmiş elleriyle

’’Akşamı getiren sesleri dinle
Dinle de gönlümü alıver gitsin ’’

çakmağında kendini yakan ziyasını boşaltıyor emeğiyle




ve son Ra kalıyor dolunaylı bir gecede düşünceler
basitleşen gece yarısı öpüşmelerinde yatak odaları sıcak
çarşafların soğuk yüzü iki tende mecbur kirlenmeye
solan umutlarını saçlarını toplar gibi rengine katıyor
genç bir kız kadar yetmiş yaşında ağırbaşlı bir kadın
sevmeye hiç küsmemiş yanı ikinci sahibini bekliyor hayattan
filozof akrabaların hepsi mirasının peşinde
azgın yaşama tutkusunda kalemime sımsıkı sarılıyorum

’’bütün şairlerin seni anlattığını düşündüm
çok mu onursuz haykırışım
sana sahip olmak için tam zamanı sanırım’’

tamam buda kaderinin bir yanılgısıdır yaşıyorum




o azgın yaşama tutkusuna
işte öyle aslında yaşamak adına
insanların dişlediği kayanın geri kalan umutlarıyla
biriken sonbahar tortusunu
ve çıplak izlerinde ayak kokusunu
gözyaşların kadar aziz biliyorum sevgilim

’’emr-i vaki yaptığıma bakmasın kimse
kanayan yaralarımızda dokundukça herkesin sesi aynı oluyor
of’lamalarda’’

milattan sonra birkaç asır geçince kuzeye gidelim



haydi efenim...