dökülüyor taşların
uzadıya bir çöl rüzgarı takılıyor küpene
ama örtünüyorum uyluk kemiğimi kırıp
bir adım bir akın gibi geliyor üzerime
bileklerim kılıç yarasına soyunmuş gibi
bir vaşak suyumu kirletmeye inmiş gibi

saçılıyor çocukluğum
kati bir suretsizlik bu
alaşımı bir de denize karşı deneyen simyacı
derimi ciltleyip yakıyor kitabını
ellerinden düşmeye niyetliyim bu gece
ve geceyi sabretmeye

aylarını zincirleyen katarın deve çavuşuyum
çitlemişim serabını elimin gölgesine
ne kadar yakına gövermiş solungacım
nefesimi hor görme
elma hangi yaprağını süslemez ki tenine

vuruluyorum haczimi sana muskalasınlar diye
iskambil mi kapatır yaramı
yoksa iskandil mi farkında değilim
en vahşetinle yüzüme çizilirken pulların
direniyorum bakışlarına

aranıyor efili rüzgarın
kayboluyorum
çavdarın vakti gibi eşelenmiş bir yuvanın körlüğüne
sen toprak olamayacak kadar kırmızıydın
oysa yüreğimdeki
ateşe atılamayacak kadar İbrahim

ayaklarımı avlayan akrebin
en sinsi vaktinde tanıdım seni
hep sana koşmak için yaratılan bu muğlak sütrede
sokak lambası yoktu
en bedevi halimi kuşanmışken gözlerime
Tanrı en ağır sınavında seni sordu
saçlarını bile anlatamadım anlıyormusun

işte budur benim aşka kıyamım sevgili
senin aşka yüklediğin katar cini
bir vakitlik cüzzam sadece
pir bir savrulalım da gör
ayrılık hep dem tutarken nefesinde
ben nankörlüğe soyunacağım
beni yeniden örter misin sevgili



AHMET SERDAR OĞUZ