Korkmayı öğreniyorum önce
doğduğum yere yabancılığım arttıkça
sana demiştim değil mi
bu aralar
iblis yanıbaşımda


Nârefte bir yol aklımda
el değmemiş mavilerin karanlık boğduğu
kamış seslerinde çocuklar
yaşamın bol olduğu
ah bir de
kanamasa ayaklarım taşsız koylarda


ne garip


kentlerin sokakları ağlıyor bugün yağmura
kokuyor toprak ıtır tadında yasemene
okyanusunda dalgası denizi boğarken
balıklar şahit
öl sarısı bedenleri göğe kaldıran cenazelere


taze bir çimen kokusu burnumda
müneccim dudaklarda kader
saçlarıma götürdüğüm ellerim acımı sıvazlıyor
dalgalarında bir tutam derdin
tane tane dökülürken omuzlarıma


güneş battı gözlerime
mecmu bir vaktin evvelinde
öldü gökyüzümde ışığını ödünç aldığım ay
paraladığım pişmanlıklar oynatırken beni ipinde
sözlerini unuttuğum hayatın dersini içiyordum
nasuh bir tevbe eşliğinde


- geç bir akşam düşünmelere
ölmek için erken vakit
voltalıyor beynim kâhin iblisi
yine misafir köşemde -


kuytulardan esiyor bugün rüzgâr
kor koyuyor can kenarlarına masumca
tüm dereler neden tersine akıyor bilmiyorum
martılardan duyuyorum
küskünlüğünü suyun insana usulca


uzaklardan gösteriyor beni kendi aynam
şiir şiir satırlarda kaybolurken yarınlar
dizesi meçhul şairler aldı vebalini mürekkebin
hayat tozlu raflarda


kara tahtaların kokusu
bir de tebeşir tozu burnumda
sis içinde köpüren beyazlık
yazgıları toprağa saldıkça


üzülme

başka bir ağızda ortaya çıkar şükür
bir başka ağızda belki
göğüs uçlarındaki korku sarar bedeni
artık ben de
filmlerde korktuğum kişiyim
şeytana hayıflanırken

kıyamet arefesi...