/ biz/liğin iktidar olmadığı yerde
ayrılığa düşen “ben”in ihâneti
hem kendinin, hem başkalarının ölümüdür/



her geçen bulut dolu diyorlar
bir damla düşmüyor yine de üzerimize!...


gri bakıyor gözüm
yer gök toprak, her yer gri
anlayamıyorum bundan ötürü
susuyorum hep susuyorlar
dilimi yakıyor suskunun tuzu
dökülmüyor sırlanmış kelimeler(im)


onlar ki,
yeşil görüyorlar her rengi
ve yiyorlar gördükleri her yeşili
ancak
kusamıyorlar kedi gibi

şaşkınım
bir tuhaflık var bu işte
ortada dönüp duran söz/ler
ısırmıyor kimseyi
oysa, benim vücudum delik deşik

ayışığını arayarak
gece gece gezmeyi bırakıp
sesi soluğu kesilmiş gündüzü omuzlamalıyım
zorba olmayı denemeliyim ben de


/hükümsüzdür
“dikkat! köpek var” sözü/


"ve kimseye havlayamaz soytarının köpeği"*



kafasına kafasına vurmalıyım
bakışlarımdan korkmalı kalem
yoksa yitip git(mem)memiz belli!...


haydi sars kendini cılız dalım
niyetlenme ölüme
yarın var mı/ güzel mi
kim bilebilir ki!
elini bıraktığın çocukluğunda
kalan çamurla, sıva yaranın ağzını
sonra çıkar kefeninini
mahirlikle
tutun gövdene sıkı sıkı
kavuşasın gün tazeliğine
yoksa, düşüp yıkılırsın yere!...

haydi seferberliğe çıkalım birlikte
kimbilir hâlâ güzel masallar yazılabilir belki de!

kan tutsa da kalemi zaman zaman
ellerinden çıkan yangın
yakabilir akbabaları
yıkabilir dağı bile!
lâkin sabırdaki ibre dayansa da sona
insaniyet adına illegâldir zorbalık
zorbalık bize yakışmaz!

hadi yüksek sesle konuşalım biraz
saki, sun bize hüzün mezelerini
dili tutulan kalem konuşsun müebbete tutulmadan
her şey ölür
yazıdaki söz ölmez
güneş taşır, su taşır gayrete
ve bir saklıkent çıkar meydâne
şerefinize tüm kalpazanlar, şerefinize…


Hadiye Kaptan
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

*İbrahim Tenekeci