eskilerden çalıyorum
adım sokaklarda isimsiz
eski bir ceket, bir de yırtık gömlek
yastığıma küs gecelerim
uyuyan denize hasret ellerim
bir şarkı dinliyorum

isyanların en yeşili korkutuyor ölümü
korkuyorum her gün daha fazla yaşamaktan
hangi yana baksam aynı hüzün gözlerde
geceler yüreğin hüzzam tadımda taksimi
kimseler duymuyor çığlıkları
yağmuru bekliyor gözler
ben o gözlerden ağlıyorum

ürperiyor çatlamış dudaklarım
kıyısında aşkın masalları uzanmış
ellerim ardı sıra duaların şiiri
tek bir hece yazıyorum nefesimde
annesiz yıldızımı arıyorum

sevmek hep uzaklarda bir hayal
çocuk seslerinde hatıraların senfonisi
bir başka beste çalan yüreklerde
akustik tadında cennet düşleri
ellerinden tutmak zor sevgilerin
sevgilerin ıslak yalnızlığı sokaklarda
aynı yarayı deşiyor zaman
misafir okşamalarda uçuşuyor umutlar
bir soğuk şerbet içiyorum aşk elinden
kalbim hicranlarında inkar ediyorum

sevdanın oturduğu sokakları çoktan terk ettim
bu yüzden belki de feryatsı yetim düşlerim
secdeye kapanmak istercesine aşk kapımda
aynı mısraları tekrar ediyor korkak yüreğim



Ah o çiçekler de bir kere ellerimde kurumasa
Çünkü bu şehri artık boşaltmak istemiyorum
Şairin yarasıyla yaşadıkça...