Üzgünüm
ay ışığında dans edemezdik beraber
kimse alkışlayamazdı tangomuzu
ruhumuza erişemezdi iyi niyetler


doğru neydi bilmiyordum küçükken
aslında tek bildiğim çok bilmişliğimdi hep
varlığıma burhandı zalim nefeslerim
yas tutmaya başladığım an aşkıma
girdabında hakkım silindi emanetimden
içim pasaklıydı, son karardı doğduğumdan beri
ilk günah kadar beklentisiz bir nağmeyken
kalbimin haremlerinde saklıydı Jüpiter’in laneti


seni yazmaya çalışırken kaybettiğimi bilseydim
inan oturduğum yerden kalkmazdım bir daha
susardım geceleri uzun bir sessizliğe
eğlenirdim hayalinin yalnız kalışlarına
zımbalanışlarda susardı yaslı kervanlarım
diplere sığınırdı vuslatsız kıvranışlarım


oyunlar oynardım sokak başı ufak veletlerle
kimi zaman yakar top da ebe olurdum
kimi zaman da istop derken kırardım tüm kalpleri
bilemezdim oyunun kaçıncı seviyesinde kaldığımı
iyi niyetlerimin dumanlı çömezliğimde dağılırdım
durup düşündüğüm rüya olurdu sana ait ilhamlarım
ellerimle bembeyaz kağıtlara döküverdiğim de
kapital modellerinde bir isyan doğururdum daima
metanetimi kimseden bulamayacağımı bildiğimden
adımlarının irmiğinde yaratılmış tantanalarda
üşürdüm hislerimin çok görüldüğü devran-ı kaza da


yıpranırdı dayanmak eylemleri bilinmişlik körlüğünde
bocaladığım paçavralıklarımda satılırdı repliklerim
yargısı darağaçlarında ucuz bir kefaletle asılırken
meleklerime sardığım tütün olurdu şiirde ki siluet
karşı kıyıda beklerdi noktaların şadlarında keramet


tek başına silerdim çakmağın yağdanlık intiharlarını
ciğerlerim ısınırken tenimin çılgın tehditlerinde
hayallerinin dev ekranlarında tükenirdi ümitlerim
her yeni günde yeni hatalar cehennemine doğarken
son bir uyku çekerdim cevapsızlığının unutkanlığında
batardım hayatın düzmecelerinde, kısılırdı sesim
kotasında bir komplo destek bulurdu çirkef resimler
sana ait olduğunu bilmediğim çukur olurdu edebiyat
yatağımda kıvranışlarımı sayardı iblisin oğlu gece
varlığına novaların karmaşasında düşerdi Zühre
iyi niyette günlükler tutardı simsiyah gölgeler
anlayamazdı dimağına yapışmış ateist kurtların
kendi kafama sıkar giderdim kelamların tükenişlerinde


Üzgündüm önceleri
şimdi ise zaman aşımı küskünüm
ay ışığında öpemezdim ellerini
diz çöküp dileyemezdim sana mutlu dilekler
kimse kabul edemezdi ağlayışlarımızın niyetini
aruzlarımızda taleplerimiz hor görülüp silinirdi
kaçak bir suçluyduk yeryüzünde sırlı ve ateşli


Bu yüzden itibarlı bir muamma artık şiirlerim
nefes buldukça tek bildiğim
cımbızla erittiğin yüreğim oldu serseri cennetim


Şimdi aşk mana buldu bence
üzgün değilim
paraflarımda çok yalan atıverdim
uykumu bölen bir mahsus yağmurda yok artık
mutlu olmak için çok sebebim var
sensiz benliğime yapışıvermiş karamsarlıklarda
iyi niyetler diliyorum meleklerime