Şiiri yazıp panoya asana kadar ki süreç şaire ait , astıktan sonra ki süreç okuyucuya aittir...
Artık şair şiirinden vazgeçmeyi öğrenmeli diye düşünüyorum...Çünkü şair ve okuyucu olmazsa olmaz bir bütündür...Aralarında yıkılmayan bir bağ olmalı...
Ömer BEYİN şairliğiyle okuyucusu arasında ki o kuvvetli bağ gibi...




Bazen olur, Şair kaz der okuyucu koz anlar bunda ne okuyucunun, ne de şairin kabahati vardır. Düzyazı olsa anlam metne yazanı tarafından yüklendiği için yanlış anlamak ya da yanlış anlatmak diye bir çıkarımda bulunulabilir. Ancak şiirde anlam okuyucuya bırakılmalıdır. Ve şairin yazdığı kadar okuyucunun da anladığı şiirdir. Eksiklerimiz böyle kabullenilsin ve hoş görülsün isteriz.



Şiir'e gelince...



Bilim adamlarının yollar yapıp tüneller kazarak aşmaya çalıştığı dağlara, şairler çok daha önce kalp gözleri ile nazar etmişler ardında ne var onu düşünmüşler, ardındakileri görmek, ardındaki sevdiklerine kavuşmak için patikalardan tırmanarak hem de her türlü eziyetlere katlanarak geçmişlerdir.Bu şiirde kurmuş bir köprü kendisine...


kanatları dolanınca boynuma
kursağında bir lokma umutla uçuverir kırlangıcım
gökte göç yoluna düşer düşünde
ağlayarak döl tutar minik kalbi;
gözünün yaşı kutsal bir tohumdur
ne zaman dökse nehir doğurur dağ
toprağa değince bir damlası.


Güzel serenat ile başlamış şair şiire...Bir tasvire neleri sığdırmamış ki...Umudu , işkence nöbetlerini, aşkı, bir damla gözyaşı için feda edilecek onca şeyi karalamış mısra mısra...Ve bunu yaparken kullanılan imge ve semboller okuyanı büyüsü altına almaya yetiyor her seferinde...
Şair tarzına sıkı sıkı bağlı ve biliyor yakıştığını kendisine...Bir sevgiliyi böylesi gizli bir dille anlatmak her şairin harcı değildir...



Ve ikinci bölüm...



Şiir elbette ki şairin bir akşam vakti camını açtığında penceresi karşısında gördüğü sisli hayale basit bir sarfı nazar ederek acılarından ve sevgilinin güzelliğinden kuru bir bahsedişten ibaret değil. Bulunduğu kabın şeklini alan su gibi söz ve söz öbeklerinden müteşekkil her okuyanda farklı anlamlar çağrıştıracak zenginlikte bir şiir. Kendine özgü benzim ve benzetmeleri ile de okuyanın bir kez daha okumak istediği ve her okuduğunda zihninde farklı resimler canlandırabilecek güçte bir şiir. Ömrünü elbette ki zaman ve okuyucu tayin edecek ancak bir tık lık bilgisayar tuşuyla her şeyin silindiği, göğe yeten gökdelenlerin bir fiske vuruşu ile yıkıldığı bir çağda, bulunabilecek en kalıcı sözcüklerle ustaca yazılmış bir şiir. İnsan ölür, hayvan ölür, ağaç ölür ama sevda ölmez, aşk ölmez.Sevilenin fizik görünüşü aslında yürekte filizlenmiş aşktan ötürüdür...




bense evliyasıyım mabetsiz bir sevdanın
bu yolun Hallac-ı’yım artık;
ister koparsınlar dilimi
ellerimi alsınlar
kessinler ayaklarımı,
ister parçalayarak yaksınlar ruhumu ateş denizinde;
yeter ki
yâr gözünden doğan bir nehire döksünler küllerimi



Burası benim en sevdiğim bölüm...Ve şiirin iskeleti, bel kemiği pozisyonunda duruyor...
Çünkü şair artık cektiği acıların ıstırabıyla derdini dökmüş dizelere...Haleti ruhiyesinden bahsetmiş...
İllede yar olsun cehennemde bile yanmaya razımyım diyor...
Aşkın bu derin yansıması dizelere öylesine yansımıs ki okuyucunun hissetmemesi mümkün değil...



Son bölüm sır kalsın şiirle aramızda...




Tebriklerimi bırakıyorum sayfanıza...