Dokunmayın n’olur
Ellerimle hazırladığım mahşeri seviyorum nicedir….


Karanlık ve soğuk bu şehir
Sokaklarında başıboş bir uğultu kol geziyor
Ağır yükü gecenin koynundayken yürek fısıltılarının…

Bense, ölümü tadıyorum susarak
Kırılan kanatlarıma bağlayıp aklımın halatını
Kirpiklerimde çırpınan kalabalığa inat…

Eski bir resimden cızırtılı ezgiler dinliyorum
Susuyorum sürekli
Susuyorum gözlerime kızılca bir akşamın
Kadife bulutları çömelirken…

Gece cesede çevirirken yorgun bedeni
Sağım solum sobelendi hıçkırıklarla
Millerce ıslandım yağmurlandı yürekçem
Kalmadı zülüf perçem
Aldandım yaşama kafa tutarken…

Fildişi bir omuz kederin akınında
Düş mürekkebinde bir damla ağlar yeniden…

Uyandım çocuk uykularından şimdi. Yığın yığın gözyaşı köpükleriyle yıkansa da alnımın yazısı, gözlerimin göğünde alacası yeni sökmüş bir tan ağarır ahretten uzanıp da…

Biliyorum ki,
Sıska kandillerde yol bulmaya çalışan esmer bir başaktı yol hikâyem
Eğrildikçe toprağına gömülen
Ağıda acıkmış gibi gönülden koparken içlenişim
Pembe süsünü söktüm omuzlarından düşlerin
Olgun sinesinde yanılgıların secdeye geldim...

Ömre eklenen bir dem vakti bu
Bir serçenin gözyaşına y/aslı suskusu
Bin yıllık dirilişi belki de
Kelimeler ayaklanırken lügatlerden
Ve mısralar yamaçlarına tutunurken beyaz sayfaların muhkem virgülle
Karbon kâğıdında incinen manaların kıyamında katlimi noktalıyorum
Bereketini kurşundan alırken yürekçem
Lisanıma çiy düşürüp gözlerimin efganı
Kırgın gülüşlerimden bir ben çıkarıyordum yeniden
Eksilirken düş evlerimden...

Hatmettim tüm bahislerini ömrün
Hafızı olduğum hüzüne bulandıkça…