Gün geçtikçe içi boşalan değerlerimize,insanlığımıza hasretti dizleriniz. Kendinden uzaklaştıkça yalnızlaşan insan kalabalıklarda aradığı çareyi içinde taşıdığının ne zaman farkına varırsa o zaman yeniden doğacak...selam ve sevgilerimle, kaleminiz ve yüreğiniz aksın zamana....

Üşüyorum...
Geveze evhamlarından
İnsanların...
.
Ağır geliyor artık
Ruhuma...
Anlamaktan geçtiğim tüm kalabalıklara inat
Sessizliğe vurulu tüm maskelerin gözyaşları...
Sahte dokunaklıkları...
Ağır geliyor artık
Geceye örtülü perdelerden sızan hikâyeler...
.
Hiçliğe yamanmanın ötesinde
Karalamalarına bıraktım kendimi
Bir gömütün içinde
Kalemlerin...
Gökyüzüne bıraktım savrulu hikâyelerimi
Serçe kanadından esinlenmiş rüzgâr ağlayışlarına...
Bıraktım
O hüznünde kaybolduğum
Çocukluğumun çamurlu patikalarına...
İnandım yaşamak denilen baharlara
İnandım bunca zamandır Allah’ım
İnandım yine de
Gökyüzüne ve serçelere inandığım kadar
Umudun sonsuzluğuna...
.

Yüreğinize sağlık... Bazen arayışlarına kayboluşları dokundurur insan... İnanca ve umuda acı bir tebessüm kondurarak... Sessizliğin ve mazinin paramparça ettiği hayallere kırgınlığını bir çırpıda sayfalara döküvermek zor gelir kalemlere... Ama, her şeye rağmen, yine de göğe çevirir bakışlarını insan...

Umuda bir yol vardır muhakkak...