Şi(i)rin ağıdı var yürek ucumda
Sessiz harflerle ağlasiyorum
Imlasi bozuk seslerin ötesindeyim
Ötesindeyim gecenin zifiri yanilgıyla

Boncuk boncuk süzülen gençlige veryansin ederken dilimin suskun hali
Temyize cekiyorum ne var ne yoksa dili gecmiş zamanı
Bu kalem k/ömür k/ömür
Sizlaniyor beyaz sayfaya
Ten ile tenesir arasinda durmaktayim...

Tedirgin g/özlüyorum göğü
Yapraklari bulutlara değen ağacların altinda
Geceyle gundüz arasinda susmaktayım
En çokta annemi kurşun kalem ile umursuz vurmaktayım


Frida’nın mektupları genzimi sızlatırken
Yol gibi uzayan kederli mısralara
Eski çağlardan kalma kederli bir ahla
Gafil avlandıkca avaz avaz ağlamaktayım
Delilik bu ya!


Özledikce ölümsüyor
Òlümsedikçe özlüyor olmasına
Çaresizce bakıp
Olabildiğince ürperip
Ve olabildiğince herkesleşip
Toprakla bütünleşen hikayesine
Acı acı gülümsemekteyim



Kahretsin!
Burası
Camlari mahseri yalnızlık olan
Kahr’olası bir dünya
Her hecede kendimi yitirip
Kendime gelmeyi unutmaktayım
Ne acayip anlamak!

Evet burası dünya efendiler
İnmek isteyen...




/Akl-i kül veryansınlar/


Hazal Karadağ