Apara
ortalık aydınlanınca dalgınlığının sonunda
kavuşmak uyumlu bir tesadüfe yakalanacağız gülüm ve ıslığımın öptüğü penceren manolya kadar narin birlikte bir kış geçirmeliyiz hiçbir ısınmak çar çur edilmemeli sen umudun boyu baharımın iki ucusun zaten... gölgen ömür süremdi başkasına kördüm gözüm sende açıldı adının en uzak iklimime yakınlığıyla gözüm gözlerinde gözlerinle alnın yerine tutup tutup yeri öpüyorum dudakların kalır mı mezar yaprağımda çiy izi tozları bakir yolların el değmemiş bitimlerinde şimdiden ayak seslerini duyuyorum... ölüm tek düze bir görev varlığı sonsuzluğa dokunan gerçek sonsuzsa güldüğün andaki şirinliği nefesinin ruhuma zorla giydirdiğim yatağıma istiflediğim bu sarp patikanın meşhuru yokluğun lügatlere girmemiş bir bekarım ben uykularımda bile platonik uzaklığından başka mülk bilmem seni görsem gece görmesem gece ama her anım mavi kederli her vaktimse seni gördüğüm ve görmediğim vakit... kağan işçen |
şiiriniz saygılarımla efendim
iyi günler hoşcakalın..