Rastlantı eseri gülümseyen çocuk kalplerimizi iyice batırıp yağmura, güneşlenmeye çıkardık akşam olmadan. Güneş turuncu elbisesini giyene kadar umutlar bizimdi, seninle benim. Ben soğuk bir kelam sürerdim gökyüzüne, dudaklarım mosmor olana dek yalanla titretmeden tenini, usulca seyrederdim kaşlarından süzülen sevgimi. Çocuktum, oracıkta aşık olurdum sana. Kumdan örterdim dualarım, bir gün evimin kadını olsun diye pembe yanakların. Sen ise uzun, upuzun parmaklarını değdirirdin göğüs kıvrımlarıma. Tane tane dağılır, daktilo izleri taşırdı öykülerin. Sen yazdıkça ben okurdum, ben okudukça sen daha çok yazmak için sebep bulurdun sanki. Mutluyduk, bir gölge üstümüzü örtmeden önce o kadar mutlu ve düzensizdi duygularımız...

Olağanüstü kalem alınmış bir paylaşımdı. Bir çocuk için oyuncak hamur neyse benim içinde oydu içinde keşfedilmeyi bekleyenler. Kapıldım....Tebrikler.