artık gülmelerin ne kadar yakıştığına dair
susmaların efkarı ile dolaşma her yerde
mavi şalların sarar iken yüreğini

bir güneş olup ak ırmaklar gibi
yaralı boynumu uzattığın ellerinden
kaybolmalarımı sakla
çaldığın an uyuduğum hayallerinden
bir kent çiz
yalnız sen ve ben

uyandığın sıcak yazlara
uyandır gözlerinde beni
şarkıları kapat
yalnız sen konuş
dinleyeyim saatlerce

denizleri sar mendiline
saçlarının emziğinde okyanus
ve terk edilmiş iken simsiyah kıyılar
gündüzü olmayan çocukluğuna yaslanırken
şiirin ömrüne düşen hikayesini çal küflerimden
nefes aldığım yalnızlık hikayemden

tavana asılı susmalarımı çıkartıp her gece
yitim düşlerime sar kanla dolmuş parmak uçlarını
bilge bir beyazlıkla
benim olmayan gün dönümlerine sar
sonra ölü bir balık koy yorgun gözlerime
içinde sana doğacak bir hayal ile

ayrılıkların hüzünlü birikişlerini
içine göm
içime göm
aşk adına kirletmeden aşkın sihrini

titreyen ellerime dokunduğun gülüşlerde
sen hep gül böyle
hep gülerken göreyim gözlerimde

sonra yine sen bilirsin
istersen sar mavi şalın ile beni de





Bir Garip Şair...