-Bülbül küstü, güller soldu...-

Hadi anlat bana!

Toprağa mı gömülsün aziz İstanbul?
Masallarda mı kalsın şanlı ordu-yi hümayun?
Kurusun mu toprağım, çalınsın mı yağız atlarım?
Kulesinde çalınmasın mı artık mehteran marşlarım?

Bir İstanbul iste benden, bir kayık olayım ardın sıra,
Ama ne olursun anlat, susma!

Muhayyer mi kalacaktı tüm sözlerimiz bu hayatta?
Çarşafımın soğuk yüzünde,
Islanan bir dünya mı kuracaktım sensizce?

Hiç mi ümide yelken açamayacaktık?
Hiç mi bizde olabilir deyip sarılmayacaktık?
Birbirimize,
Delice!

Susma...

Bana çok sevdiğin gökyüzünü anlat haydi!
Geldiğin günü,
Geçtiğin kapalı çarşıları,
Hanları, sokakları...

Bana İstanbul kokan masalları,
Yalansız,
Üşenmeden, saatlerce,
Benim hasretliğim gibi gözlerinde,
Anlat haydi!

İncinen bir buse olmasın sözün her defasında,
Bana aşk deyip de,
Bana aşığım deyip de,
Defalarca kanatma yaramı,
Kanatma otobüsü son seferi yapmış yüreğimi!

Bana sevmeyi, benim sana olan sevgim gibi,
Bil de anlat haydi!

Eğer ki hicran içinde hasret hep olur dersen,
Sen, beni onunla büyüttün zaten.
Ama büyümüş benliğimde beni küçültme yeniden!
İçtiğim şarabın günahına girip de çıkamamışken.

Ağır ağır çekilirken şu fani alemden,
Sağılan ümitlerim akarken hayat çeşmimden,
Fizana dolan gamzelerin tebessüm etsin,
Üstümüz başımız hasretlik iken.

Ama bana temenniler ile geçirttirtme ömrümü,
Zayi eylenmiş kırıntılar ile akıtma yaşlarımı,
Tadı damadığında kalmış buselerde yakma beni!

İstanbul düşünde süreyyalara göçer iken,
Aldığım nefesi ciğerlerime zehir etme!
Bana en güzel orkideleri besletttiğim bahçemde,
Mısralarımın zevalini göstertme!

Bana sevmeyi ,
Bana sevilmeyi,
Bana yalansız kurulacak bir kelimeyi,
Bana yalanda olsa yalancı sayılamayacağız ölmeyi,
Yaşattırma bir kez, bir kez daha!

Anlat haydi,
Sustuğun an bıçaklanan yaramda,
Neler gördün her defasında?

Benim kıyılması güç hayallerimi kıran,
Tahtında dizlerinden kırılmış dünyaları,
Defalarca aynı iz üzerinden gidip de,
Kanatma!

Anlat haydi,
Anlat bana!

***