dalgın geçer insanlar
uyanık aşkların arka sokağından
lambalar kısık bir ses gibi içine kapanık
gölgelerin müebbetinde
ne ten bilir bunu ne de sen
bilmezsin kaçamak şehirlerin bu vakitte
yasak ilişkili öyküler doğurduğunu
can çekmesine varırken içindeki kırılma
iliklenmeyen sızılar bulur gömleğinde insan
yaşamak nasıl da esintili
nasıl da saçına kır düşmüş bir ağaca benzer

bir yanın geçmişin koynunda cariye
aşkın kollarında esir
titremek iki dudak arasında
nefesin sıcaklığına dokunmaktır

geçer insanlar dalgın
utangaç mahallerin can damarından
dükkanlar afişlerle donanmış
yüzlerde çift şeritli bir yaşam sıkıntısı
kimse ders çıkarmaz aynalardan
saat aşka vurur
zaman kendine
söylenir üç beş ozanın acem türküsü
saz koşar kaçak atların öldüğü yere
bozkır saçlarında kalır insanın
hayale kapıldığı deltalarda
akıl kendini öldürür ve yaratır kendini
kaç milyon defa

ama aşk eşkıya baskını
zemherinin ortalığındaki utanmaz
pusulardan doğrulan gül!

insanlar dalgın geçer
hareketsiz hayatların kalabalığından
renksizliğinden ulu ortanın
kör sabahından sağır akşamından
ve en dilsiz serenadından şafağın
yaşamanın ustalığından
unuttukları şeyle birlikte



sevgilim her şey bu kadar işte
aşk yamalar bizi…