(*gül dalında diken düşlerim. Acıdan ağrıyan sol yanımda dilek ağacısın... Her gün bin paçavra umut bağladığım... ve adın... güneşin aydaki suretine yazdığım*)

Vahl-gâh

Sırtımda kuş tüyü yastıkların krizantem kokuları

kapalı tutuyorum perdeleri gözlerimin ucuyla

göğüs uçlarımdan sızıyor ince bir ayrılık

kırmızıyı kıskanma morlarındayım

kutsandığım ne varsa günahı çağırıyor şimdiler

ellerim recm edilmiş

çarşafın ucu yırtık





Medar;



kristal bir abajurun gölgesi teğet geçiyor bedenimi

dilenci dillerimin parmak ucunda yanıyor sigaram

İsrafil’in sura üflediği an bu an

araf nedir ki

senle ben arasında yitirilmiş zaman

tereddüt etme duymakta beni

sevişirken usturuplu yalanlar söyleyemem ki





Ka’s;



önümde maveraünnehir zaman

nar-ı Beyza’m

anımsa beni düşlerini unuttuğun an





susuyorsam çığlıklarımda hala

kıyamete çalıyorsa rengi gözlerimin

inanıyorsam Elham

ruhum başaklar kadar kırılgansa

gülerken gülsüz kalıyorsam

gömüyorsam acımı gamzelerime

sol’da duran sôl notam

Elif’im, femim sen olmuşsan



Bil ki; daha vakit varken özlediğimdendir seni



Ra’n;



Artık sıra onda !



“Sus” diyor solumda duran ayna

-Sus!

-suretin kayıp!




Lahza;



durma vakti değildi oysa kalbimin

sen ki benim bir bilinmeyenli denklemim

iki kişilik kalabalıkta kendimi sende kaybettim



(*dileğin olsun… Dilediğin olsun… Dön… Dön n’olursun*)

NeNa