...





Seni anlıyorum
Yansıdığın zamandan hüzün biriktiriyorum
Alnımın ortasındaki çatılmışlığa
Seni yaşıyorum Sylvia



Bir türlü buluşamadığım aksim
Çatlak bir aynadan kan sızdırıyor kırgınlığıma
Damarlarımda koşuyor panik ataklı çocuk
Şizofren bir sevdaya
Daha manik depresif halini yaşayamadan
Ayrılığın



Kendi hayatımı ön koltuktan absürd tiyatro izler gibi
Ağlarken izliyorum
Algılayamıyorum Sylvia
Kimsenin beni anlamasını beklemediğim gibi
*Ölüm bu gece ne yakın
Az önce saçlarını okşadım bir hastane odasında
Annemin yarım kalan hesabıydı
Benim tanrıya duam
Kaç kez bağışlar tanrı beni



Çocuklar yalan söyler mi Sylvia
Ben hiç yalan söylemedim
Affeder mi tanrı beni
Deşifre ettim
Ruhumu



Şiirler anlıyordu
Ve kapatıyordu algıda eksikliğimi
Sessiz ve sorgusuzca üstelik hüküm vermiyorlardı
Ne tuhaf hayat düştün mü?.Neren acıdı demez hiç
Hesabını veremediğin her yaranın
Tek ortak adıdır piç



Seni anlıyorum Sylvia
Kimsenin beni anlamadığını bilerek
Demir parmaklıklarını aralayamadan
H a y a t ı (mı) n
Tanrının beni son kez affetmesini düşleyerek...



de_soulmate