Kaderin siyahına tutsaktı martı
Yaşam mağduru o suskun dudaklarında
Nüktedan serzenişleri kımıl kımıldı
Limanlarda çığlıkları kanarken
Gün bigâne kalıyordu tüneyen kederine
Gözlerinden silinen mavi tan vakti k/aralaken
Gökkuşağı kül rengi düşüyordu kanatlarına…

İnce yanına değerken hüznü
Uçarı hayaline halatları bağladı
Duvarlarda kuruttu gözyaşlarını umutları kanadı
Dilinde yarım kalmış sözcükler
Ve kavrulan yüreğine üveyik hıçkırıklar çisil çisil aktıkça
Dilinin kirli küfrü nefessiz kalakaldı…

Cürmü eğildi yalnızlığına
Doğrulmaz bir katre güneş göz uçlarında
Öznesiz cümlesine nüfussuz hayalleri kefensiz gömülürken
Kimliksiz feryatları mevsimsiz yağmurların boşluğuna akıyordu…


Rüzgâra sobelenmiş nasırlı adımlarında kırık hevesleri
Düşlerini boğduğu yerde sus pus iyi dilekleri
Bürünmüş kan rengine nemli göz bebekleri
Üşümüş o içten sıcacık gülüşleri ağzının yuvasında
Ve lügatinde söyleyemediği veda hallerine kanarken dudakları
Mavi rüyalarının tanığı deniz
Firari dalgaların ayakucunda
Can akıtıyordu martı kanatlarına.

Suskunluğun olumsuz hallerini çıkarıp yüreğinden
Sesine uzanıyordu deniz
Toprağa gömmeye hevesli kanatlarını açmazken martı
Deniz mayıs b/akıp içrelerine
“yalnız değilsin” diyordu usulca
“düşsün du(dak)alarımda
Suskunluğundan öpsem bir durak
Bir masal anlatsan huzur veren sedanla
Ve açsan mavi duvağımı dilinin alfabesiyle
Yüklense yüreğin umutlarımı
Bekliyorum sar bana kanatlarını
Ne olur beni sana bağışla
Susma simsiyah
Dökme is tutmuş ah
Yaşamak adına kanatlan hadi
Tenine rüzgârın cıvıltısı
Üstüne gün ışığı dökülsün
Gözlerimin buğusundan öp beni
İki mavi çığlık olalım yıkımların ardında
Derin hasretliğim var kanatlarına
Denizinim sınırların ardında/yarınlarında
Sileceğim kederi martı bakışlarından
Gel hadi.”