atmacanın ellerinden kurtulan
serçenin yüreğiyle
sığınıp /kandın gecenin diline
tuzağa düştün keklik gibi



artıyor ağrısı
hangi yer, hangi zamandı
yokluğuna çivilendiğin gün?

dört mevsimken yaşam
için dışın sonbahar

kıramıyorsun kapısını gecenin
çıkamıyorsun diğerlerine
soluğunu unutmuşsun günün

zorunlu nadastasın
soluyor güncende hayâllerin…

sürekli müşterin
v e l î n i m e t i n gece
yana yakıla
dinliyorsun yine de

tenini karaya boyuyor
sessiz soluksuz
umut yoksulu oluyorsun
görünmeyen gölgenle

varsan, onun da gelmesi lâzım seninle
kanıyorsun yanıyorsun durmadan
talan ettin çiçeğini
akılsızsın badem ağacı gibi

dünyanın karanlık yüzünde
gölgeni var etmeyi öğren önce
tutun ona

gemisini kurtaracak olan kaptan sensin
bir madencinin sabrıyla
geceden aydınlığı çalmak olsun
en büyük hırsızlığın

sonra gel, yıkan gün hamamında
topuk dikenini çıkar
yürü korkusuzca/ durma
sık gecenin gözüne
kamaşsın ruhu
düşsün ışık kovanıyla
nâmını bitir, huzurunda fatihayla

yeniden dön
içindeki aydınlık telâşına
bahar rüzgârlarını kucaklasın bahçen
sararan evreni
yeşillendirmeye çabala
katkın olsun yarınların mirasına

uzatacak bir elin olsun
merhem ol
bin yaradan birine
tek el, tek ayak , tek göz
yetmez ki bütünlüğe

anlıktır nefes, geçer gider
yalnız güzellikler kalır geriye
anılanlar böyle anılır bir tek
ve her şey inanmakla başlar unutma!…



Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir