BEN AĞLIYORUM
Soluyor gül dalından raylar
Katar katar gözyaşı Başlamadan bitiyor bütün yolculuklar Duraklar gam yükü Ağıt ağıt, özlem özlem Anla be gülüm her yolculuğum sana Her gelişim sen Sorma! Bozuldu şehrimde havalar Ürkek bakışlı martılar Solmuş benizler, susmuş denizler Dalgaların kanadında kırıklar Çığlık çığlığa Boğuluyor balıklar Üstüme geliyor bütün kalabalıklar Bir masa Masanın üstünde dağ gibi bir tasa Mezeler bürünmüş yasa Kaybetmişim yoğumu varımı Sen yoksan hiçbir şey dağıtmıyor efkârımı Fikrimin bükülmüş boynunda Ve bir yangın gibi ruhumun koynundasın sen Düşüncemin parmakları titrek Zor be gülüm her gün iğne deliğinden anıları geçirmek Zor be gülüm, yırtılmış umutları dikmek Üstelik her diktiğinde yeniden söküleceğini Yoksan dikiş tutmayacağını bilerek Üstelik Tam vazgeçecekken “bitti” diyecekken Her seferinde, hayallerimin kapısını çalıyorsun sen İlk geldiğin gibi, ışıl ışıl gülerek Yeniden başlıyorum her şeyi silerek Hem de başlamamam gerektiğini bilerek Rezilce görünse de durumum Aşk diyor ki “ben onurunum” Sensiz, yaşama niyetimi Ben sensiz hüviyetimi kaybediyorum Hükümsüz olsa da onlar Ben sana hükümlü kalıyorum Kaçamıyorum Sevdan müebbedim gibi Anlasana! Sensiz yapamıyorum Bir kurtuluş bulamıyorum “Erkekler ağlamaz” derler ya Ben ağlıyorum! İHSAN TURHAN |