ne çok iş yapıyoruz ne çok
didinip duruyoruz
kıştan yaza, yazdan kışa hazırlık
yaşamın dar çemberine
hep bir şeyleri sığdırmak için çabamız

koruyucu kanatlarımız kırılmaz sanıp
zamanın kuytusuna itiyoruz umutlarımızı
evrenin bilinmezliği içinde
dünya döngüsünü sürdürürken
hak edilmemiş
bir armağan bekliyoruz zaman zaman

yeryüzü ile gökyüzü arasına sıkışmışız sanki
bir türlü atlayamadığımız
bir eşik var önümüzde

bazen, çalınmışlarımızın hıncıyla
üşüyor ruhumuz
ağızda donup kalıyor, söze dökülmemişler
arınamıyor sustukça kapanan yürekler

/derinlik istiyoruz
ama sığ sulardan çıkmaktan korkuyoruz/

zıtlığı eşitleyemiyor ibre
kalbimizde hep bir ağırlık

unutulan dinginlikte
ruh, inzivaya çekiliyor
boğulmak üzereyken
keder dalgaları geçip gidiyor
bizler, aynı yerde dolanıp duruyoruz

ve duygu kütlüğüne düşen içimizde
gönül kaymalarımız
hiç tazelenemeyen ilkyaz umuduna
yolu tıkayan biziz aslında
bir an, yalnızca bir an/da
kemanın kırılan telinde
susuyor müziğin sesi
bunu bir türlü kavrayamıyor insanoğlu /nedense!


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir