dünya kadar büyük masanın etrafında toplanmıştık, çok kalabalıktık
her birimiz sanki ev sahibiydik, ama daha önce hiç karşılaşmamıştık
yabancı yüzlerin yalancı baharıydı, dudağımızda açan gülümsemeler
okunamayan alın yazılarının, kendi kalemimizle yeniden yazılmasıydık.

zamanın aydınlığı gösterdiği zamanda ve aynı masa başında
birbirinden farklı böyle nasıl olur ki, güneşe bakış açılarımız
sanki kimimiz bir ormanda saklıyız ya da dalgaların arasında
ama gene de bir yol bulup karşılaşıyor ya, bakışlarımız arada.

/aşk dediğin güneşle doğar, hangi düşünce ikliminde olursa olsun/
.
.

mücadelelerde alnımıza yazdıklarımızı oynuyorduk, ne çok ölüyorduk
her ölümle fidan yürekli kız ve erkekler oluyor, yeniden doğuyorduk
ama tırnağımızın ucundaki meridyenleri, kan ile keserken paraleller
ya bir daha göz göze gelmezse gözler, işte en çok bundan korkuyorduk.

zamanın karanlığı gösterdiği zamanda, biz aynı masa başında
şaşarken birbirine ne çok benziyor diye, çizgisi silinen yüzlere
biliriz kainatta bir şey olmaz seslere, güneş kaybolmuş olsa da
ben seni en çok sesinden tanırım, haydi bana bir şeyler fısılda.

/ama güneş batınca batmaz aşk, yeter ki söyleyecek bir sözü olsun/
.
.

dolap beygirlerinde kuyruk değildik ama bir kuyruklu yıldız gibiydik
bütün açıların kesişme noktasında ve dünyanın tam merkezindeydik
ağacımızın dallarına asıldığında, devridaimlerde topladığımız dilekler
biz ertelenmiş ölümlerle yeni bir dansın, sevgili ve kavgalı melodisiydik.

zamanın tükendiği zamanda ve artık bizim olmadığımız masada
çoktan asılmıştık duvarlarına, bize benzeyen ve benzemeyenlerin
her yaşamın yani sevdiğim, sesi özgür bir kopyası saklıdır mutlaka
yörüngenin ahengi de budur, bir fısıltıyla kıpırdanmaların dışında.

/sus… dinle bak, duyuyor musun. . . /

Cevat Çeştepe