Gün erken iner bu küskün şehre
bu kara etekli ovaya, tılsıma
bakışların mesaisi başlamamış işçiliğinde
bitkin ve gürültüsüz iner yaşamak tutkusu…
hali hazırdadır memleketimin
dağlar ötesi zarflardan çıkan mektupların
satır başlarından gelir kokusu
ana kucağı, baba ocağı, kardeş yanağı
ah kimsesiz tüten başımda yangın
ah iki adımı bile yanlış atmak korkusu



nasırlaşmış ihtiraslarıyla insanın
hayata demirlemek gibi düşsel avuntusu
olurdu unutkanlığın manifestosunda
bir solgun kalifiye yalnızlık
kalabalıkların ortasında
ve agoraların buğusunda zaman…



göz emeği el nuru mudur şimdi kuduran deniz
kavgasını ötelerden duyduğum küçümen yalılara
gıcır bir çerçeve içinden bakan…
ıslak dudağı tuz, bağrı kurak yansısı
şapkasını saygıyla önüne eken gönlüm
gemilerin telaşla taşıdığı sen misin söyle
gündoğuda ince bir siren, şimalde narin kudümle



tuzlu ritmiyle inip çıkan kaçak bir müzik
demir parmaklıklarında Galata’nın
ha düştü ha düşecek
çocukların süt kokulu korkak bakışlarında
ne kadar da yamalıdır hayat
ve elbisesiz bile gözükebilir bazen
bazen de uzuvları çıplak



birkaç arkadaş gelir sabahları semte
sonra bir balık vurgunudur gider
dudaklardan düşen kıvrımlı tümcelerde
her özne kendi gerçeğini bekler
ve tedavülden kalkmamış bir hayali
gerçek kılmayı yeğler insan



bu yüzdendir işte bendeki düş merakı
ve ‘benim adım çocuktur’ sırf bu yüzden
yıllardır saçlarımda yığınla pas
yığınla kir, çamur ve yağ(mur) varken
bedenimi örttüğüm hayatlardan
bana düşen yoğun bir yalnızlık tortusu



alnımda kara bir bataklık rengidir hüviyetim
her acıyla derinleşen solgun bir fotoğraf
gözlerimdeki şipşaklarda
her acıyla dimağıma kalkan kırlangıçlar
masumiyetlerine gülümsediğim



saçlarımda hep aynı kir olsa bile
burası o tozlu payitaht
burası çocukluğumun İslambol’u



eski bir şehrengiz gibi unutulmuş
övgüye mazhar yüzümdeki hüsün
ve sen Gülnihal: ulaşılmazlığın şiiri
bu denli kısa, bu denli uzun…



gün erken inerken bu küskün şehre
ellerimde tertemiz bir düş jeli
ellerimde hüzün ve mavi!