ıhlamur kokulu kadın
gece başlarına sakladın hüzün yağdıran yağmurlarını
tek teli kopmuş gitar sesi gibiydi yalnızlığın
taş plaktan dönen eski bir şarkıda
bıçak kesiği gözlerinle
piç olan uykularda
bulamayacağını bile bile
bekledin
tan ağarmalarını


adı baharda açan bir çiçeğe benzerdin
pencerene dökerdin pervasızca saçlarını
göğsün açılırdı yakamozlara, cüretkar
ve gelmeyen kırlangıçlara gömdüğün umutların yağmalanırken
uzayan zamanın sarkacından yakalayamazdın
aslında farketmeden kestin ipini
erken indin derin sulara


efkar bastığında parmak uçlarına
küllükler dolardı gri ve siyah
ve dumanlı odalarda anne sıcaklığı üşürdü
o düşünce aklına
papatyanın ihaneti büyürdü
ve
sevmiyor, sevmiyor sesleri
ensende


oysa adam sanardın her seveni
bileği demirden, bileği kuvvetli
aşk pusularında canhıraş bırakıp giderken seni
bulutlara saklandın, cılız bir kış güneşi gibi
ölü suyu ile
yıkanmamalıydı yıldızlı gecelerin


masalın başkaydı senin
sevda, büyük elli bir devdi , indinde
bilirdim de
susmakla avunurdum aynanın öteki yüzünde
kahverengi bir çaresizlik bürürdü gözlerimi
öylece bakakalmaktan gayri
ne yapabilirdim ey kadın
ben şimdi bu neferlere yatmış sinsilikler içinde


Çiğdem Parlayüksel