İpini çektiğimiz yaşamlarımız
biraz daha sıkıyor boynumuzdaki ilmiği
nereden geleceğini bilmediğimiz
bir katran kokusu...
halen sıkıntılı bir bekleyiş
felçli bir yetinme duygusu

vadi kenarına bıraktığımız canın
ahı tutuyor tek tek...

Sevmelerimiz, şuursuz, şaha kalkmış
kıdemli berduşlar gibiyiz
palyaçolar artık bizi, korkutur olmuş
rutubet rengi gözler....güldürür


Omuzlarımız, silüetlerini unutamadığımız
tabutları taşımaktan bitap

Ruhunu düşürmüş ceset canlılardan
yüzlerimize mıhlanmış...
güya safir tebessümler
iksirini bile sorgulamayı unutmuşuz

Beklediğimiz sadece... ceset ceset sevdalar

Yüreğimize çentikler açmış
gölgeleri bile heyecanlandırır olmuş
Vicdan gibi...tir tir rüyalarımız

Günaha bulanmış dehşet hayaletleriz
dev sürüngenlere eğiliyoruz...
karton gülüşlerimizle...yırtık yırtık !

Al işte! beceremedik bize verilen rolü
suya düştük,eridik
karton adamlar gibi !

Koskoca Mısır yıkılmış...
savunmasız ,aciz aşklar yüzünden.

O ince çizginin nerede başlayıp ,nerede son bulacağını bilsek!
Akşam güneşleri gibi
dağların ardına saklanmazdık
bulutlara kafa tutup
zirvelerden doğardık.

Deve kuşu gibi başlarımızı kuma gömmezdik
Mısır gibi...


Üzerlerine tetikleri çektiğimiz... oysa
hayatın olmazlarına dair ipuçları.

İşte yok ettin...öldürdün!
şimdi bundandır;
gölgelerle yüzünü yıkayıp, güneşlerle kurutmaların.

’Hiç’lere üfleme zamanı ...
Hangi ayrılık öldürür insanı
Peki ...hangi elvedaların adını koyamıyoruz

Korkak, karton adamlarız!

Suç dediğin nedir ki
Yüzleşmesi sonsuza olan bir kir mi
Hiç mi noktası yok bir yerinde

Gözlerinin haritasında mavi bir mürekkep!
Üşüyorum ...
mürekkebini fazla kullandığın ...ırmaklar yüzünden
Yorgunum...
hiç bitmiyorum ki
hangi çatı bu kadar hüznü barındır
hep mi ıslak kalır kiremitleri...hiç mi güneş kurutmaz

İhtilali olmuş yaşamın.. ağırlığını hissediyorum
bir zaman yanlışı bu...

Dinleyin; hıçkırıklarını yağmurun
yorgunum...
artık tek beklediğim...arabesk bir ölüm .

(Şirin kelebek )