GÜLMEK HERKESİN HAKKI
Gülümseyen çocuklara
Hasret kaldım yine, Dumanlı dağlarda Nergis derlediğim Çok sıcak günler Kaldı gerilerde! Alaca karanlıkta Putlar şehrinde Ellerim cebimde Anlaşılmayan dilde Bir ıslık üfürdüğümde Sevgiye susamış Acılı çocuklara Takıldım yine! Bu şehir dile gelse Söyledikleri Düğümlenir dilde, Akşamın alaca karanlığında Boğazdan geçen gemilerde Çarıkları su içinde Kenarlara itilmiş Acılı çocuklar gördüğümde, Tutmaz olur ellerim Düşer yanlara! Hasret kaldım bir gülüşe Aynı toprak üzerinde Yaşayan insanlarda Bu farklılıkları görünce, Bir eğlencenin gecesinde Binlerce dolar elde Savrulurken ötekilere Ne yapayım, Yoksa bir şey bende Tiksinerek bakıyorum sizlere Gülmeye hasret bebelere Bu acıyı çektiren vahamete Baksanız sizde bir kere Acılar inmese de Benim gibi yüreğinize Belki merhamet gelir iliğinize! Hasret kaldım işte bir gülüşe Doğudan Güneye Kıl çadırlar içinde On çocuklu bir nine Gelini doğumda gidende Diz çökmüş tencere dibine Acılar buğulanmış gözüne Bir lokma ekmeğe Karın doyurma diye Sevinip güldüğünde Dumanlar iner üzerime! Hasret kaldım bir gülücüğe Dertli babanın elinde Yok ki bir şey Ne yapsın bebelere Mikrop düştüğünde yere, Çocuklar korunmalı titizlikle Bu babanın cebine Girmiş mi hiç ikramiye Nane çayı varsa evde Anne koymalı bir demliğe Beyaz önlüklü efe Ne gezer bu elde! Hasret gideceğim herhalde Siner mi bunlar içime Başı kesik tavuk gibi Parpazlıyorum yerimde Ölüm varsa bu işin içinde Ne diyeceğimi Bilemiyorum sizlere! Acılar çekilen yerde Her gün patlıyorsa Şampanyalar elde, Hasret gitmemi isteseniz de Acı çeken tüm bebeklere Yılmadan anlatacağım Savurduklarınızı bir gecede… Bu yaşa kadar ne varsa elimde Olanıyla harcadım herkese! Tüm bu dengesizlikleri Gaddarca yapılanları Adaletin güneşiyle Sermek için yere… Yoksa hasret giderim Güzel bir gülüşe Adalet gelmese Bu yere! Yıl:07.01.2005 Saat:17.10—17.50 Kuzguncuk/İst. EROL KEKEÇ |