cok uzun yıllar önce tasradaki yasama alısma evremde yazmıstım.

çok sevdigim yalnızlıktan......artık bıkmaya basladım.......böyle degildi eskiden yalnızlıgım....böyle incitmezdim insanları.......kırmazdım kalbini hatırımı soranların..... yürüyüsüm böyle degildi.......yalnızlık kokuyor sokakta adımlarım......böyle degildi eskiden geceler......içime rahatlık çökerdi....SABAHLARI...artık yeni bir gün baslamıyor her dogan günesle......zamanı durdurmak istiyorum ....yıldızları söküp yerinden....arkadas yapmak kendime......böyle degildi duygularım....tastan adamın....gözleri kapanmıyor.....geceler gündüz gibi.....gündüzler gece.....düş görmek istiyor.....kapanmaz gözleri.....sevgili bile bir şey ifade etmiyor.....hayır hayır ...böyle degildi....ölüm korkusuyla ürpermezdi sebepsiz se bepsiz.....tıtremezdi...öyle bıktırmazdı insanları kendinden....düşünmezdi geceleri ....çatalın neden dört uçlu oldugunu....neden işkişer gözlü birer burunlu insanlar.....hayır istemezdi...böyle olmasını istemezdi...ancak tanrının yalnızlıga dayabilecegini.....ancak tanrının kendi kendisiniavutabileceğini bilemedi...baltayı taşa vurdu taştan adam.....ve bir gün ....SARHOŞ....uzanıverdi....oırtasına ....sokagın...gecenler ayıpladılar....oysa o ayıbı olmayan bir dünyada yasıyordu....bunu bilemediler.....tanıyamadılar taştan adamı...SARHOŞ....dediler...............