ay ışığında anladım yalnızlıkla sevişmeyi
dere yatağında sıkılmış çiçeklerin su kokuşlusu ellerin
çamaşırlarımda otsu kokun hala
uçurtma mektubu tatlı gözlerin
şeytan minaresi kovaladığın yıllarda da ben
başını yasladığın yeryüzü kadar yakındım tenine
insan nasıl büyür kışı anlar birgün
sevdim öylesine kın gizi damarlarında kanı
oda müziği açılırdı gözkapaklarının altında
içinde aydınlık okyanuslar gezgin yunuslar
geçmişe el sallayan bir ömür deneyimidir sokaklar
pencere altlarında sokak serçeleri o da ben
kış dinlemem gururum özgürlüğüm
soyunmuş ağaçlar yeter bana ağlamak için
haylaz çocuklara oyuncak olmadan yaşamak
kanatlarım masmavi gökyüzüne aç an be an
göğsümde kapkara akıtma kara sevdadan
geceye saçtığım gözyaşlarıdır yıldızlar
ılgıtlı şımarıklığında rüzgarın bekliyorum
balkonuna bıraktığın sıcaklığını
başlangıçsızlıklarda adım adım söyledim şarkımızı
saçlarımda nefesinin kalıntıları
söyle neyimizi paylaşamayızki ölüme bu kadar yakın


Kağan İşçen