Hatalarımla anılırdım senin gözünde hep
bir alçaklığın tüyü bitmemiş oğluydum sanırım
alnımda koskocaman bir yarık olurdu bütün ayıplarım
sana bir beden küçüktüm küçük
oysa ki adım bile yetiyordu saçlarını titretmeye
güçlü bir rüzgârın oğluydum hatırlarsın
çok zaman öncesinde bu kavgaların…


aynı şehre bakabilmeyi de severdik gönlümüzün rasatıyla
ki şehir bile bizim gibi sevmezken bizi
üzülmeyi de bilirdik ölümü üzerine sevgisiz bir kedinin
küçülen gözlerinde ağlardı çocukluğumuz
isyanın her yerde açılmayan siyah yapraklarıyla
açılabilmeye de cesurduk fırtınaya rağmen
despot mahallelerinde şehrin
severdik suçun ve affın anatomisiyle yüzleşirken
aynı şehirde ölmeye de yeterdi birlikli bedenlerimiz


şimdi bir sonuç çıkmazken ikimizden
ayrı yerlerde ve ayrı kişiliklerdeyiz sanki
ne sen beni anlamanın savaşını veriyorsun
ne de ben sana yenilmeyi kabullenebiliyorum
kavgamız büyüdükçe her şeyimiz küçülüyor
daha anlamsız saldırıyoruz gözlerimize
sende birkaç damla hüzün
bende debisi yüksek bir pişmanlık hortluyor hep
ellerimiz kuru bir fundalık gibi kokuyor
böyle gecelerde dört nala gidiyor vakit
aramızda büyük bir boşluk büyüyor sakinleşince
demirden setlerle kapanıyor samimiyetimiz
sessizliğin suratına baktıkça yabancılaşıyoruz
görünmez bir düşman tarafından yönetiliyormuşuz gibi
tanıyamıyoruz anlayamıyoruz yaklaşamıyoruz kendimize
kavgalar arasında devleştiğimizi zannederken
anlıyoruz kaybetmenin dönüşümsüz rezaletini
bir kavga sonrasına kadar
kandırıyoruz aşk dediğimiz yanılgıyı
elde etmenin paha biçilmez şehvetiyle
sonrasına kadar son kavganın…





Nevzat KONŞER