lâl yürekli kızların sırçadan gönüllerinde
gölleri kurumuş doğa analar ağlar sabada
duvarlara yazılır bir caninin parmak izindeki giz
en çok yürekler saklar da vahşetin izini
kefensiz olur aşk ölümleri


yağmur siler buz tutuğu sokaklarını kentin
ve de yaşamanın tuz kokulu aksaklığını
göğünde rüzgâra dilenen kir dolaşımlı bedenler
hikâyesine kaç elemi ekleyen birer pespayedir
saatin üç buçuğunda oynaşırken geceyle
uyku bile bir başka bedendedir artık


bir kabahattir aklındaki arzu usul
vücudu babil bahçeleri kokan kadınım
günün eskiyen yerlerini onarırken gece
ve ay minicik bir ceninken uzayda
görüyorum dağlarının nutkuna lâl inmiş
uzakları süsleyen ışıklar dışında


şimdi yüreğim boran üzerim göçük
nöbetini tutuyorum dimağımdaki sıtmanın
anatomisine bandırırken elimdeki neşteri
bir hariciye zamanında ayrılabiliyorum senden
sevgili/ adımı yılan koysan ne çıkar artık
yılanlar ölür yalanların dirildiği yerde


yüreğim güçlü bir efsunun cinayetidir
izleri sokak aralarına taşan
bu kentte doğurmam yeni bir aşkı
şakağımda ‘unut ve kin…’




Nevzat KONŞER