Bir kutlu yolun yolcusuyum ben.
Kara tahta başında ağarır talihim,
Yedi veren gözlerden âb-ı hayat içerim.
Sonsuz bir mavi yüklerim sırtıma,
Yüreğimde bin bir aşkla,
Karanlıklar içinden geçerim.


Tohumları çatlatan toprağım ben
Onlar filize duranda kanatlanır gönlüm
Elvan elvan çiçeklenirler bağrımda.
Vatan kokulu bir bahçe düşlerim;
Ege’de zeytin; günebakan, Trakya’da
Karadeniz’de yayla çiçeği, Doğu’da kardelen
Bozkıra inat, küme küme mineler düşlerim
İstanbul’da lâle; portakal çiçeği Akdeniz’de…
Hepsi bir bayrak gölgesinde…


Ömür adağı bir hikâyede yaşarım ben.
Dağa sırt veren köyler bilirim,
Dumanı bahtı gibi kara evler…
Ayaza çalan bir kaderin vurduğu çocuklar bilirim.
Ey! Benim, ömrüme baharlar devşirdiğim
Gözlerinin karasına yıldızlar serpeceğim,
Gel…
Gel, benim gurbet soğuğunda gülüşüne sığındığım
Güzelim saçlarına hilâli, tacın yapıp takacağım


Ebedi bir müjdeye talibim ben
Bir harfe kırk yıl hatırdan başka bir şey beklemem
Yeni yetişen nesillerin emanetçisiyim
Alınlarına ak yazılar yazmaya
Gözlerine ışıklar çalmaya yeminliyim


Azığı ilim, menzili vefa bir yola düşmüşüm ben
“İkra” ile yıkanır yüzüm; okurum, okuturum
İstemem cennette bir köşk, saray, havz-ı kevser
Bir taş duvar okul, bir kırık çeşme bana yeter.
Kitaplara adım düşsün istemem,
Beni yalnız onlar bilsin, bir gün ölürsem
Bir damla yaş olayım,
Düş yanığı gözlerinden geçen.

OLCAY GÖKÇE - AMASYA / KASIM 2010