Ölü yaprakların ve kuru dalların
Sancılı sürüklenişine benzerdi adımların
Kum tepelerine saplardın külçeden ayaklarını
Kalaylanmış göğsünde kendini seyrederdi sahra kuşları.
Sense Leylanın güğümünde bir dudak izi olmayı isterdin.

İpekten perdesi çoğalırdı başında bir serabın
Fecrin ve gurûbun gelip geçişinde
Şarabî kederler basardı kalbini.
Bilirdim firkat nasıl yakardı içini…

Uçsuz bucaksız hikayelerin derkenarında yürürken
Önce saba yeline ısmarlanan
Sonra posta güvercinlerinin paçasında,
Turnaların gözlerinde taşınan haberler beklerdin…

Dilini kantarda tartıp mesneviden ev kurdun
Can kırağı düşmüş taze gül yapraklarından pencere açtın.
Alnında leylaklanan aynataşında okundu bütün yazgın.
Aşk diye diye söktün levhasını
Sûrete dair bütün yanılgıların.

Aklı yitik, kalbi diri olmak düştü sana
Leyla’nı en siyah gecelerde ararken
Seninle bir olurduk, Leylayı ünleyen.
Hangi kıssada geçse adınız
Hüzünlü çöl ezgilerine kapılır giderdik.


Gölgesini dürüp kaldırdığın geçmiş zamanlar çağındayız şimdi
Evvel bozguna uğramış kaleydi gönlümüz,
Son süvarilerin dörtnal çiğnediği memlekete benzerdik
Bir daha, bir daha aradığımız
Kanatlandığımız ilham vakitlerinin şehrayinlerinde kaldı artık cümle şairimiz

Hançerimizde bunca söz, dimağımızda tabirsiz rüya
Mürekkep isinde şiir, kandil alevinde eşk-i hicran…
Bir şark masalında unutulmuş anlatıcı kaldı sizden sonraya

Bütün süslü sözcükleri gömelim gel
Dilimiz mecalsiz kalsın,
Görkemli şehirlerin bıçkın sesli şairlerine bakma
Çölün uğul uğul yasında
Aşk dediğimiz, Kays’ın kalbinde derin yara
Değil miydi?

Olcay GÖKÇE / AMASYA 2021 ARALIK