Bana aşık olma derler hiçbir zaman!
Uyma derler şu gönül işine,
Aldanma baharın güzelliğine,
Yazma mektup ve şiirlerini at derler.
Pişman olmayı çok mu seviyorsun,
Geceleri hasretiyle yanmayı,
Ve bir gün gelir de ansızın,
Çırılçıplak bırakılmayı,
Çok mu seviyorsun derler?

Gideceğini bile bile sevdiğinin,
Dört mevsim onu düşünmenin,
Ve de ona yanmanın,
Neden güzel olduğunu soruyorlar?
Esasında tamamen haklılar.
Aşkı bilmeyenlere inat;
Ben aşık olduğum da birine,
Ne kadar çok özleyeceğimi ,
Ve de acı çekeceğimi geceleri,
İyi bilmişler gerçekten.

Duygularımın esiri olmanın
ve o ateşin yangınında yanmanın,
Bana zararı var iken,
Sizi ne ilgilendirir diyemiyorum da!

Bir mazo olmanın hazzı;
Ya da erkeklik meselesi değil,
Aşktan bahsediyoruz; Ah canım!

Tükenen şu kısacık ömürde,
Sevmekten bahsediyorum adamakıllı!

Hiçbir şeyin;adı ne olursa olsun bu sevgi denen şeyde,vazgeçiremeyeceği bir kutsallıktan bahsediyordum!

Sevmek mi güzel sevilmek mi diye,
Saçma sapan soru soran ve de,
Bir sayı söyle diyen çocuk gibi,
Aşkı oyun zanneden çevreme de,
Kızamıyorum artık!

Bu sinirle ve de içmeden sarhoş aklımla,
Artık şiirlerim de ne bir esriklik var ne de ahenkli bir lirik;
Ne de kafiyeden bir eser artık!

Dört mevsim mektup yazmak da olsa sonu,
Geceleri sokaklarda mısra mısra,
Kalemsiz şiirler de yazsam kaplan göz yaşlarında;
Başımı yaslayacağım bir dizin hayalinde,
Ne mektuplara son verebiliyorum ,
Ne de yüzlerce şiirime!

Sadece şuna üzülüyorum;
Bana aşık olma diyenin,
Bana sevgiyi hatırlatan biri olma ihtimaline!

Bundandır ki;adı ne olursa olsun,
Aşksız bir hayatı düşünmeyi dahi düşünemiyorum…