YÜREĞİMDEKİ SESSİZLİK
Çocuktum
En çok oyun oynamayı seviyordum Yerdeki çakıl taşlarını İleride büyüyen kalbime Sımsıkı yerleştiriyordum… Korkaktım… Zavallı bedenim Bir çırıpıda korkardı Ürkek bakışlarımla Talan ederdim dar sokakları Köşe başı saklambaçları Ne çok özlerim Pencerelere taş atıp kaçmayı Düştüğümde bir şey olmadan ağlamaları Naz yapmayı Ne çok özlerim bir bilsen… Suçluydum… Yaramaz bir çocuktum Birazda yorgun Sanki hayat erkenden atlamıştı sırtıma Ağır geldi bu yük Taşıyamadım Yine hayatı en olmadık yerinde ıskaladım Üşürdüm… En soğuk gecelerde Sokaktaki bir bankta Gazete parçasıyla Üstümü örtmeye çalışırdım Onu da beceremez Donup kalırdım olduğum yerde Yalnızdım… Başımı omzuna koyacak kimsem yoktu Ellerimi ısıtacak Sevgisiyle bedenimi saracak küçük bir yürek Bir ses Bir nefes aradım Heyhat onu da bulamadım Küçük bedenimle Yine kaldım benliğimle Tek başıma Yüreğimdeki sessizlikte… Birgül Afşin 19.11.2010 |