Miadı dolmayan acılara

Fi tarihli bir şiir .........

Ve yaşam çıplak doğurduğu çocuğa karaları giydirdi…

Ürkek,
Titrek,
Öksüz bir yürek...
Gözleri hazan,
Yüreği yavan,
Kıvranan,
Kanayan,
Ölümü hüzün hüzün kaynatan…

Ürkekliği, sarsıntıdan
Titrekliği, depremden...
Öksüzlüğü hepsinden...


Adı can,
Yitiklerinin ardında kalan körpe yürek
Cansız canansız
Oniki’sinde peçelerken tenini
Uzak yakın kederi
Özlemle aç uçurum yamacında
Arkasından konuşan meraklı gölgeler
Sancısına bastıkça
Gözlerindeki anne ışığını arıyor
Başıboş hülyalarda
Kurutulmuş umutları hicranın kokusunu yayıyor
Tarihin kanlı sessizliğinde
Yuvasını arıyor…



Uykusuzluğu gün batımlarından
Saatler usulca kirpiğini kapasa da
Sarsılacak çığlık çığlık uğultuyla yankılanacak boş duvarlar
Bir yudum su dilemeden
Müşfikliğin İzlerini arayacak
Yeniden yinelenecek kabusa tanıklığı

Yüz sürecek annesinin soluksuz perçemine
Tarayacak bir vakit titreyen elleriyle
Nasırlaşan cehennem düş/ünce/lerini…

Kavramlar soğuk terleriyle misafir şimdi,
Ağır olsa da yükü bu sızılı vedanın...
Kilitliydi artık acının kafesine
Kırılmaz ki zinciri...

Adı can...
Duygularıyla ıslanan mendili al’dı
Sus/ku/larına mesken kamburlaşan çığlığı
Tecritlenmiş dudağı yedi kat günahlara
Boynu bükülen körpecik yürek eksilen yanlarıyla
Omzunda koca bir yük ,
Öksüzlüğün sabi hamalı...

Yerle bir hanesinin kırık penceresinde
Yoktu bir bekleyeni
Lâl küfrüne sönüktü tüm yıldızlar
Sancı ki eteğinde zifirden can çocuk
Ölüme ölümüne ağrılanıyor…

Gören göz arıyor
Hicranını anlayan.
Bir el bekliyor...
Anne serinliğinde
Kavga edecek kardeş
Gol yiyecek bir baba… Ah…

_Bir el olsa konuşacak
İki kanat arası çırpınacak ölüm soğukluğuna…
İhtimaldi kalbinin sesine kulak direyen, iki çift bakışın samimiyetinde verecekti
O çıkarsız sevgiyi_


Adı can...
Soluğu acı kokan,
Yitiğine c/an akıtan
Sol gözünde damlasıyla dolanan
Duvar diplerinde genzinin sızısıyla avunan…


Yüreğimde can çekişen
Canımın kıyameti
Can/ım can....