Koş diye bir emir gelir uzaktan
Yürümek zor gelirken insana
Ki korkuyu atmayalım yabana
İşin sonu geçmek de var kızaktan.

O koşarken kovalar mermi
Yana düşer boş kovan
Akrebe çelme takar yelkovan.
İnsan, sağken sevdiğini gömer mi?

O ölürken nefessiz kalır toprak
Duyar insan duyulmayacak sesi
Tutulur ağaçların nefesi
Her dal, bir hortlak.

Koş diyerek emir gelir uzaktan
Bedenler yorgun…
Ruhlar asileştiği gün
Uçaklar uçar alçaktan.

Ki o severdi uçakları
Özgürlüğe açılan kanatlardı
Yılkıya terk edilmiş atlardı
Görmek için tek fırsattı uzakları

Ölmek zor değildir aslında
Zaten hiçlik değildir ölmek
Acı olan can vermeden gömülmek
Bu ergenlik masalında

Kasıt, nefes almak mıdır, yaşamaktan
Yahut yiyip içmek mi?
Şeref mi daha değerlidir, ekmek mi
Unuttum çoktan…

Kolaydır yeşili sevmek
Güçlüye boyun eğmek zor değil
Hadi bir mazlumun önünde eğil!
Hayydi erkek!

Onu gördüm yine geçen düşümde
Öylece kalakaldım
Yaklaştı, yaklaştı... Yaklaştıkça ufaldım
Ağrılar belirdi döşümde.

Nasıl bırakırım, ah ulan, nasıl,
Onu kanatlıların pençesinde?
O Allah’ın gecesinde
Ben ölmeliydim asıl.

Güneşin batmasını mı beklersiniz
Karanlığı görmek için sadece
Bazen gelsin diye gece
Gözlerinizi ışıktan saklarsınız.

Korku değildir, sebep
Belki çaresizlik belki ardandır
Belki kamaşıyordur gözlerim, kardandır.
Belki de sadece edep…

Uçaklar uçuyor alçaktan
Eşlik ediyor iki güvercin
Biri deprem olacakmış gibi tedirgin
Diğeri alamıyor kendini ağlamaktan.

Nerden bilirdim müneccimliğini güvercinlerin
Depremin merkezinde olduğumu…
O, kollarımda uyurken çözdüm düğümü
Yüzü renksiz, başı serin…

Ölmek, hüzün müdür, düğün mü?
Bilmem… Ama yokluk değildir.
Ölen sadece dildir
Kalbi susturmak mümkün mü?

Koş diye bir emir geldi uzaktan
Koştum… Kurşundan hızlı değildim.
Ne oldu bilmem, yere eğildim
Uçaklar uçuyordu alçaktan.

O, buz gibi gözlerle bakıyordu,
Bir an gülüyor sandım.
Sonra yıkıldım, parçalandım;
Göğsünden kan akıyordu.

Süzüldü üstümüzden uçaklar
Ortalığı toz bulutu sardı
İşittim seslerini, gülüyorlardı
Alçaklar!

Ölmek zor değildir bilirim,
Zaten hiçlik değildir ölmek.
Acı olan, güzel bir düşü bölmek.
Bu yüzden, gözümü her açtığımda irkilirim.

İsmail Uysal