Övünmeyiniz! Hem topraktan yaratılmış, hem de toprağa dönünce kendisini kurtların böceklerin yiyeceği insanın övünmesi neye yarar. HZ. EBUBEKİR
Paylaş
KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
AYAKÜSTÜ SEVİŞMELER
İsa inan
4,8 / 52 kişi ·16 beğenme · 73 yorum · 6325 okunma
Okuduğunuz şiir 30.9.2010 tarihinde günün şiiri olarak seçilmiştir.
Deniz
 AYAKÜSTÜ SEVİŞMELER
|
Şiiri Değerlendirin
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
AYAKÜSTÜ SEVİŞMELER şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Yorumlar
Nurşenyıldız
12 Şubat 2011 Cumartesi 00:07:51
İsa inanmerhaba güzel insan çok teşekkürler
aşkı aşk yapan da biziz
aşkı yürek sancısı yapan da
çünkü hala sevmesini öğrenemedik
bazıları sevmeyi günübirlik heves sanıyor
oysa aşk hisssetmektir sevdiğini yüreğinde
bu yüden herşey yarım yamalak
aşkla kalın
aşkı aşk yapan da biziz
aşkı yürek sancısı yapan da
çünkü hala sevmesini öğrenemedik
bazıları sevmeyi günübirlik heves sanıyor
oysa aşk hisssetmektir sevdiğini yüreğinde
bu yüden herşey yarım yamalak
aşkla kalın
merhaba güzel insan çok teşekkürler
aşkı aşk yapan da biziz
aşkı yürek sancısı yapan da
çünkü hala sevmesini öğrenemedik
bazıları sevmeyi günübirlik heves sanıyor
oysa aşk hisssetmektir sevdiğini yüreğinde
bu yüden herşey yarım yamalak
aşkla kalın
aşkı aşk yapan da biziz
aşkı yürek sancısı yapan da
çünkü hala sevmesini öğrenemedik
bazıları sevmeyi günübirlik heves sanıyor
oysa aşk hisssetmektir sevdiğini yüreğinde
bu yüden herşey yarım yamalak
aşkla kalın
Cevap Yaz
aşk
şiiri örgütlemektir hayata karşı
aşk
ayakta durmaktır herşeye karşı
aşk
çığlıklarında kazanabilmektir insanı
kısacası
aşk
’ hızla giden bir trenin
makas değiştirebilmesidir yüreğinde ’
aşk
kalmaktır çaresizliğin ötesinde
yarına dönmek için çok geç değil mi can
git
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
SİZİN YÜREĞİNİZE, SEVGİLİ DENİZ HANIMIN NEFESİNE SAĞLIK .ÇOK ÇOK MÜKEMMEL DİZELER.GÜNÜN GÜZELLİĞİNİ HAK ETMİŞ GEÇ KALMIŞLIĞIMIN ÖZRÜ İLE TEBRİK EDİYOR BAŞARILARINIZN DEVAMINI DİLİYORUM DEĞERLİ DOST YÜREK.SELAM SAYGIMLA..
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir, benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler
kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp
jilet kesiği düşlerde sönsün kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
İsa İnan
datçadan saygılar selamlar. aşkla kalın
‘’ Şiir, benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler
kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp
jilet kesiği düşlerde sönsün kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
İsa İnan
datçadan saygılar selamlar. aşkla kalın
aşk
’ hızla giden bir trenin
makas değiştirebilmesidir yüreğinde ’
aşk
kalmaktır çaresizliğin ötesinde
tebrikler..seçki yakışmış şiire ve değerli şairine..saygılarımla..selamlar..
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
’ hızla giden bir trenin
makas değiştirebilmesidir yüreğinde ’
aşk
kalmaktır çaresizliğin ötesinde
tebrikler..seçki yakışmış şiire ve değerli şairine..saygılarımla..selamlar..
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir, benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler
kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp
jilet kesiği düşlerde sönsün kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
İsa İnan
datçadan saygılar selamlar. aşkal kalın
‘’ Şiir, benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler
kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp
jilet kesiği düşlerde sönsün kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
İsa İnan
datçadan saygılar selamlar. aşkal kalın
Karaelmas
7 Ekim 2010 Perşembe 21:28:26
"aşk
ayakta durmaktır herşeye karşı"
Yazan yürege ve yorumlayan yürege tesekkürler..Saygilarimla..
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
ayakta durmaktır herşeye karşı"
Yazan yürege ve yorumlayan yürege tesekkürler..Saygilarimla..
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir, benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler
kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp
jilet kesiği düşlerde sönsün kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
İsa İnan
datçadan saygılar selamlar. aşkal kalın
‘’ Şiir, benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler
kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp
jilet kesiği düşlerde sönsün kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
İsa İnan
datçadan saygılar selamlar. aşkal kalın
’ aşk
sevdiğini sorgulamadan sevmektir ’
Hasreti isa
.............
gerçek aşkın tarifi bu olsa gerek..
yüreğiniz aşkla kalsın hep..
saygılar..
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir, benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler
kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp
jilet kesiği düşlerde sönsün kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
İsa İnan
datçadan saygılar selamlar. aşkal kalın
‘’ Şiir, benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler
kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp
jilet kesiği düşlerde sönsün kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
İsa İnan
datçadan saygılar selamlar. aşkal kalın
-ebruli-
4 Ekim 2010 Pazartesi 12:57:36
çok güzel
deniz kokan
aşk kokan
sevdaya aşık
acayip etkili
bir şiir olmuş ustam..
yorumcu arkadaş da harika yorum yapmış..
Bu yoruma 2 cevap yazılmış.
deniz kokan
aşk kokan
sevdaya aşık
acayip etkili
bir şiir olmuş ustam..
yorumcu arkadaş da harika yorum yapmış..
-ebruli-
4 Ekim 2010 Pazartesi 13:08:47
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
harika idi usta......
öyle bir gül ki
isa kıskansın çarmıha gerilmişlikden korksun
ademler hey hatttt bağırsın
durgun sular dilşah olsun
gülümse usta,gülmek yaraşır adam olana
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
harika idi usta......
öyle bir gül ki
isa kıskansın çarmıha gerilmişlikden korksun
ademler hey hatttt bağırsın
durgun sular dilşah olsun
gülümse usta,gülmek yaraşır adam olana
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir, benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler
kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp
jilet kesiği düşlerde sönsün kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
İsa İnan
datçadan sevgiler selamlar. sağolun
‘’ Şiir, benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler
kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp
jilet kesiği düşlerde sönsün kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütüyor gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara denizleri varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
İsa İnan
datçadan sevgiler selamlar. sağolun
'''yağmurlar geceyi basardı
ben susardım sana
ölümün hükmü geçerdi sokaklarda
karanfiller uğurları
karanfiller denizleri
karanfiller
faili meçhulleri hatırlatırdı bana'''
Buraya bakın,burada, bu kara mermerin altında,bir teneffüs daha yaşasaydı,tabiattan tahtaya kalkacak bir çocuk gömülüdür..Devlet dersinde öldürülmüştür.!
Uğur'ları,Deniz'leri ve daha nicelerini unutmayan duyarlı yüreğine sonsuz saygımla İsa..
’’Asuman Digriyan Li Ser Qosere,Di Vazde Sal u Sezde Gulle, Ev Çawa Adalete.!''
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
ben susardım sana
ölümün hükmü geçerdi sokaklarda
karanfiller uğurları
karanfiller denizleri
karanfiller
faili meçhulleri hatırlatırdı bana'''
Buraya bakın,burada, bu kara mermerin altında,bir teneffüs daha yaşasaydı,tabiattan tahtaya kalkacak bir çocuk gömülüdür..Devlet dersinde öldürülmüştür.!
Uğur'ları,Deniz'leri ve daha nicelerini unutmayan duyarlı yüreğine sonsuz saygımla İsa..
’’Asuman Digriyan Li Ser Qosere,Di Vazde Sal u Sezde Gulle, Ev Çawa Adalete.!''
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Bu şiir anlatmış her şeyi üstüne söz kalmamış ki ne diyim usta harika zaten giymiş ödül elbiselerini en hasından selam ve saygılarımı bırakıyorum.
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
EDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
aşkla kal
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
aşkla kal
git
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
İsa İnan
USTACA VE AKICI BİR ŞİİR...DÜŞÜDÜREN HEMDE EN ALASINDAN...KALEMİNİZE YÜREĞİNİZE SAĞLIK İNAN HOCAM SELAM VE DUA İLE
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
İsa İnan
USTACA VE AKICI BİR ŞİİR...DÜŞÜDÜREN HEMDE EN ALASINDAN...KALEMİNİZE YÜREĞİNİZE SAĞLIK İNAN HOCAM SELAM VE DUA İLE
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
git
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
Mükemmeldi şiir ve de layık olduğu yerde...kutlarım tüm kalbimle...selamlar esenlikler gönülden....
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
Mükemmeldi şiir ve de layık olduğu yerde...kutlarım tüm kalbimle...selamlar esenlikler gönülden....
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
özlem çığlığı düşmüş satirlara,
sabir dilemeli yürege, baska ne gelir ki elden.
Kutluyorum..
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
sabir dilemeli yürege, baska ne gelir ki elden.
Kutluyorum..
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Dosteli_
1 Ekim 2010 Cuma 23:37:05
Aşka özden özümsenesi bir bakış Etkili ve derin O derinlik yüreğe dokunan dizeler. Bir dost İSYANIMIN ADI AŞK demişti biraz da öylesine duygular şaha kalkmış dizelerde. Yer yer sitemler de olsa adı AŞK AŞK ŞİİR Ve de şiire aşık bir güçlü kalem Emeğinize yüreğinize sağlık İsa bey Beğeniyle paylaştım güne düşen güzelliği Deniz hnm da gerçekten duyumsayarak özümseyerek seslendirmiş.
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Nilüfer Sarp
1 Ekim 2010 Cuma 23:20:56
GÜNE DÜŞEN ŞİİRİ VE ŞAİRİNİ KUTLARIM.....
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
2. dalyasını yapsın...Güzeldi..
Bu yoruma 4 cevap yazılmış.
admorhn
1 Ekim 2010 Cuma 23:32:45
Hayır...Demek istediğim lüzumsuz bir sürgünlüğün içine gömülüyorsunuz ve okuyankarı da dayanılmaz hatırası sönük,seyri ve rengi basit badirelere sürüklüyorsunuz...
hAYATIn işçisi olarak bizi kahreden hayatta insanı gülümsettiren şaşkınlığın sebebi mecazen de olsa benim olsun...Affedin..
hAYATIn işçisi olarak bizi kahreden hayatta insanı gülümsettiren şaşkınlığın sebebi mecazen de olsa benim olsun...Affedin..
merhaba
istemeyen ıslanmak istemez
tıpkı sizin okumaktan sıkıldığınız gibi
içeri kaçın
ıslanmazsınız
aşkla kalın
hep kurduğunuz düşte bıraktığınız gülüşte kalın
istemeyen ıslanmak istemez
tıpkı sizin okumaktan sıkıldığınız gibi
içeri kaçın
ıslanmazsınız
aşkla kalın
hep kurduğunuz düşte bıraktığınız gülüşte kalın
admorhn
1 Ekim 2010 Cuma 23:21:31
İkindi yağmurları kısa ve öz olur.Sizin ki uzun uzadıya süren bir yağmur...Sevgiyi sevenler fazlasından sıkılır zannımca...Ayrıca değişik bir metod...
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Ebru Ünal
1 Ekim 2010 Cuma 22:41:15
aşkı güzel anlatmışsınız tebrikler...
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Ben hiç bir şey yazmayayım şiir sizin için çok önemli anlıyorum:)
Şiire sevdalı gönüllere selam olsun.
Sonsuz saygı ve sevgiyle.
Gönülden kutluyorum.
Bu yoruma 2 cevap yazılmış.
Şiire sevdalı gönüllere selam olsun.
Sonsuz saygı ve sevgiyle.
Gönülden kutluyorum.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
aşk
’ hızla giden bir trenin
makas değiştirebilmesidir yüreğinde ’
Kesinlikle öyle... tebrikler
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
’ hızla giden bir trenin
makas değiştirebilmesidir yüreğinde ’
Kesinlikle öyle... tebrikler
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
çılgın şair..
ne yaptın sen böyle..
aşk'ı bu kadar kavi tanımlayan çok şiir okumadım ben..
seçkiye ve övgüye değersin her zaman..
kutlarım
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
ne yaptın sen böyle..
aşk'ı bu kadar kavi tanımlayan çok şiir okumadım ben..
seçkiye ve övgüye değersin her zaman..
kutlarım
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
aşkın başka halleri
kutlarım
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
kutlarım
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
ramses
1 Ekim 2010 Cuma 16:42:54
çılgın dizelerdi kutlarım şiiri ve şairini
Bu yoruma 2 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Öncesinde, büyük beğeniyle okuduğum bir 'Şiir' güne düşmüş, layıkıyla, hakkıyla.. Tebriklerim çokca..
Aşk bıçak yarası gibidir Sn. Şair, acısı geçse de izi kalır...
Deniz Hanım'ın tonlaması, vurguları ve doğal/içten seslendirmesiyle daha da bir lezzetlenmiş dizeler..
Kutlarım yazan/yorumlayan yüreği/kalemi..
Saygı ve sevgilerimle...
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
Aşk bıçak yarası gibidir Sn. Şair, acısı geçse de izi kalır...
Deniz Hanım'ın tonlaması, vurguları ve doğal/içten seslendirmesiyle daha da bir lezzetlenmiş dizeler..
Kutlarım yazan/yorumlayan yüreği/kalemi..
Saygı ve sevgilerimle...
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Şiir de dinletisi de güzel bir ziyafetti.
Tebriklerim ve saygılarımla.
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
Tebriklerim ve saygılarımla.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
ömür
1 Ekim 2010 Cuma 15:13:11
---yağmurlar geceyi basardı
ben susardım sana---
--hasreti isa-
aldım gidiyorum....
tebrikler..
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
ben susardım sana---
--hasreti isa-
aldım gidiyorum....
tebrikler..
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Halit Ziya Beydağı
1 Ekim 2010 Cuma 14:18:55
yağmurlar geceyi basardı
ben susardım sana
..
aşk ahh aşk....
neler yazdırıyor neler sildiriyorsun....
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
ben susardım sana
..
aşk ahh aşk....
neler yazdırıyor neler sildiriyorsun....
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
kenya64
1 Ekim 2010 Cuma 14:17:16
Önce tebrikler,
sitede eleştirel yönde yapılan yorumlar pek sevilmese de ben aklımdakini yazacağım.
Okurken çok bilindik gelse de yine de kulakta bir nağme bırakıyor şiir.
Ama içerikle beraber değerlendirince, konuda sapma ve uzunluktan dolayı dağılma var. Konu çok genele yayılmış ve bir nevi manifesto havası veriyor şiir.
Kötü mü ?
asla değil
ama
bence çok da uçmuyor şiir.
Selamlar..
kenya64 tarafından 10/1/2010 2:17:42 PM zamanında düzenlenmiştir.
Bu yoruma 2 cevap yazılmış.
sitede eleştirel yönde yapılan yorumlar pek sevilmese de ben aklımdakini yazacağım.
Okurken çok bilindik gelse de yine de kulakta bir nağme bırakıyor şiir.
Ama içerikle beraber değerlendirince, konuda sapma ve uzunluktan dolayı dağılma var. Konu çok genele yayılmış ve bir nevi manifesto havası veriyor şiir.
Kötü mü ?
asla değil
ama
bence çok da uçmuyor şiir.
Selamlar..
kenya64 tarafından 10/1/2010 2:17:42 PM zamanında düzenlenmiştir.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Mehtap Yıldız
1 Ekim 2010 Cuma 13:53:23
yarına dönmek için çok geç değil mi can
hep gecikmişlikten ölür değilmiyiz ölüme oysa....
hayırlı cumalar dileirm inş....baki duamla....
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
hep gecikmişlikten ölür değilmiyiz ölüme oysa....
hayırlı cumalar dileirm inş....baki duamla....
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
...
u.deniz tarafından 6/21/2012 11:22:15 AM zamanında düzenlenmiştir.
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
u.deniz tarafından 6/21/2012 11:22:15 AM zamanında düzenlenmiştir.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Devrim Tülay
1 Ekim 2010 Cuma 11:15:08
isa inan aşktan ibaret ..
kayboldum...
tebriklerimle..
saygım sonsuz
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
kayboldum...
tebriklerimle..
saygım sonsuz
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
yarına dönmek için çok geç değil mi can
git
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman.....Şiir gibi şiir di be dost yüreğinin sesi var olsun sevgilerde kal...
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
git
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman.....Şiir gibi şiir di be dost yüreğinin sesi var olsun sevgilerde kal...
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
HALİLİM
1 Ekim 2010 Cuma 09:53:31
ÇOK GÜZEL BİR ŞİİR OKUDUM HAK ETTİĞİ YERİ ALMIŞ ZATEN TEBRİKLER
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Usta şair engin dizelerinde kaleminin eşsiz tınısı şiir diye özüyle, sözüyle akıyor Değerler kişilere ve hayatin tüm imgelerine göre farklıdır.Engelin kucağında dimdik duran sadece yürek gücüdür...Kutluyorum güne yakışan bu güzel mısraları ve yazan yüreğinizi ayrıca şiire ses ve nefes veren Deniz Hanımefendiyede çok teşekkürler ediyorum saygımla tebriklerimle...
HER ŞEYİN GÖNLÜNÜZCE GERÇEKLEŞMESİ DİLEKLERİMLE KUTLUYORUM..
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
HER ŞEYİN GÖNLÜNÜZCE GERÇEKLEŞMESİ DİLEKLERİMLE KUTLUYORUM..
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Selahattin YETGİN
1 Ekim 2010 Cuma 09:43:53
yağmurlar geceyi basardı
ben susardım sana
ölümün hükmü geçerdi sokaklarda
karanfiller uğurları
karanfiller denizleri
karanfiller
faili meçhulleri hatırlatırdı bana
felç olmuş yalnızlıklar ülkemde büyürdü oysa
...............
Yaşamın farklı konularında ve şiirin yaşanası kollarında bir ozan çığlığı.
Müthiş keyif aldım.
Şiire can vermiş yüreklere teşekkürler. Şiir adına.
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
ben susardım sana
ölümün hükmü geçerdi sokaklarda
karanfiller uğurları
karanfiller denizleri
karanfiller
faili meçhulleri hatırlatırdı bana
felç olmuş yalnızlıklar ülkemde büyürdü oysa
...............
Yaşamın farklı konularında ve şiirin yaşanası kollarında bir ozan çığlığı.
Müthiş keyif aldım.
Şiire can vermiş yüreklere teşekkürler. Şiir adına.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Metin Akdeniz
1 Ekim 2010 Cuma 09:23:08
sevgili İsa...
senin hemen hemen yazdıklarının çoğunu okudum
fark yarattığını biliyorum şiirde
ama bu şiir klişe imgelerle her zaman ki şeyleri başka bir pencereden üstelik değiştirmeden önümüze koymuşsun
bana göre. Oysa senin gibi iyi şairler her zaman yazdıklarının üzerine çıkmalı. Kesinlikle şiir olsun diye yazmamalı, boş yazmamalı. Karanfiller, faili meçhuller falan, kaç defa anlattın bunları üstelik içi doluydular, şimdi ise boş gördüm malesef...
saygılar...
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
senin hemen hemen yazdıklarının çoğunu okudum
fark yarattığını biliyorum şiirde
ama bu şiir klişe imgelerle her zaman ki şeyleri başka bir pencereden üstelik değiştirmeden önümüze koymuşsun
bana göre. Oysa senin gibi iyi şairler her zaman yazdıklarının üzerine çıkmalı. Kesinlikle şiir olsun diye yazmamalı, boş yazmamalı. Karanfiller, faili meçhuller falan, kaç defa anlattın bunları üstelik içi doluydular, şimdi ise boş gördüm malesef...
saygılar...
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
kıyas
1 Ekim 2010 Cuma 09:08:43
çok güzeldi şair
kutluyorum
sevgiler
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
kutluyorum
sevgiler
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
kutlarım güzel olmuş anlam yüklü şiiriniz..
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Mehtap ALTAN
1 Ekim 2010 Cuma 08:31:00
Aşk...
Toprağına sancılı duruşları ekerken göğüne bir dem mola zamanı tanımaktır....
kutlaıdm...
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
Toprağına sancılı duruşları ekerken göğüne bir dem mola zamanı tanımaktır....
kutlaıdm...
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
-Iceberg-
1 Ekim 2010 Cuma 08:29:28
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
bir mum daha yakmak için 24 ocak beklenmemeli
17 yıl önce yakılan ışığı görebilseydik çok zaman kazanmış olacaktık
bir insan unutulmak için mi ölmeli ?
tebrik ve teşekkürlerimle.
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
unutulmak için mi sever bunca zaman
bir mum daha yakmak için 24 ocak beklenmemeli
17 yıl önce yakılan ışığı görebilseydik çok zaman kazanmış olacaktık
bir insan unutulmak için mi ölmeli ?
tebrik ve teşekkürlerimle.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Bu şiiri okudum dört kere sonra aşka dair şiirleri fazla hoş karşılamasam da şairin diğer şiirlerine bakınca doğru yerde iyi şiir okuduğumu anladım..
Aşka dair şiir yazarken sıra dışı imgeler ve kurgu kullanması tarafındayım şairin; eğer şiire ilk dizeden başlayıp istediğim sesi yakalamıyorsam o şiir bana göre şiir değildir..
Beğenerek okudum sanırım takibe almak zorunda olduğum bir usta kalem daha buldum ..
Kutluyorum kaleminizi yüreğinizi..
Saygılar.
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
Aşka dair şiir yazarken sıra dışı imgeler ve kurgu kullanması tarafındayım şairin; eğer şiire ilk dizeden başlayıp istediğim sesi yakalamıyorsam o şiir bana göre şiir değildir..
Beğenerek okudum sanırım takibe almak zorunda olduğum bir usta kalem daha buldum ..
Kutluyorum kaleminizi yüreğinizi..
Saygılar.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Değerli kardeşim, bir konuya karar verip sürekli o konuda yazmalısın fikri oldukça kısır geliyor bana.
Bir insanın hayatını etkilemeyen bir şey gösterebilir misiniz?
Bu nedenle alkışlıyorum sizi ve başarınızı.
Oldukça güzel ve etkiliydi.
Seslendirme de apayrı bir güzellik katmış.
Emekleriniz için teşekkürler.
Özen için teşekkürler. Selamlarla
Bu yoruma 6 cevap yazılmış.
Bir insanın hayatını etkilemeyen bir şey gösterebilir misiniz?
Bu nedenle alkışlıyorum sizi ve başarınızı.
Oldukça güzel ve etkiliydi.
Seslendirme de apayrı bir güzellik katmış.
Emekleriniz için teşekkürler.
Özen için teşekkürler. Selamlarla
Mehmet Binboğa
3 Ekim 2010 Pazar 23:49:14
Tamam kardeşim hata bizde,biz 25 yılımızı boşuna vermişiz bu işe,boşuna binlerce talebeye edebiyat anlatmışız;sizler bu işleri çok güzel öğrenmişsiniz aynen devam.
Müjgan Akyüz
3 Ekim 2010 Pazar 05:11:32
Rüzgâr akar gider,
aynı kiraz dalı bir kere bile sallanmaz aynı rüzgârla.
Ağaçta kuşlar cıvıldaşır :
kanatlar uçmak ister.
Kapı kapalı :
zorlayıp açmak ister.
Ben seni isterim :
senin gibi güzel,
dost
ve sevgili olsun hayat...
Biliyorum henüz bitmedi
sefaletin ziyafeti...
Bitecek fakat...
Nazım Hikmet Piraye şiirlerinden
**************
Sizin deyiminize göre tam bir çorba
Doğa, özgürlük, sevgili, hayatın zorlukları, sefalet,
güzele tutku ve dost arama,sevgiliye kavuşma umudu vs. ne ararsanız var.
Sizin tarif ettiğiniz şekilde bir şiir tarifi yok. İyi inceleme yapın derim.
Ana tema içinde çok şeye vurgular yapılır şiirde. Tek bir kelime ile bile bunu başarırsınız. Öyle bir yere koyarsınız ki o sözcüğü birden çok anlamları içerir.
Yazılar bölümünde "Beş boyutlu imgeler" şiir tahlili var, bir sözcüğün kaç anlama geleceğine ufak tefek örnekler var orada.
Kaba bir hitap kullanmaya gerek yok, burada hepimiz birer üyeyiz. Sizinle bir tanışıklığım veya arada bir konu geçmedi şimdiye kadar. Fikrimi söyledim. Yazılı olarak belki yanlış algılanıyordur, sözlü olarak böyle kaba hitap kullanamam ben. Yalnızca yazı ile iletişim yanlış yargılara sebep olabiliyor.
O an aklıma gelen bir fikir paylaşımıydı. Bu kadar alınacak konu neydi anlayamadım. Gereksiz hakaretler yapmışsınız.
İşler böyle yürüyorsa sizde çevrenize kör sağır toplamayı başarın madem.
Neden üzmeyi tercih edersiniz ki üç günlük dünyada?
aynı kiraz dalı bir kere bile sallanmaz aynı rüzgârla.
Ağaçta kuşlar cıvıldaşır :
kanatlar uçmak ister.
Kapı kapalı :
zorlayıp açmak ister.
Ben seni isterim :
senin gibi güzel,
dost
ve sevgili olsun hayat...
Biliyorum henüz bitmedi
sefaletin ziyafeti...
Bitecek fakat...
Nazım Hikmet Piraye şiirlerinden
**************
Sizin deyiminize göre tam bir çorba
Doğa, özgürlük, sevgili, hayatın zorlukları, sefalet,
güzele tutku ve dost arama,sevgiliye kavuşma umudu vs. ne ararsanız var.
Sizin tarif ettiğiniz şekilde bir şiir tarifi yok. İyi inceleme yapın derim.
Ana tema içinde çok şeye vurgular yapılır şiirde. Tek bir kelime ile bile bunu başarırsınız. Öyle bir yere koyarsınız ki o sözcüğü birden çok anlamları içerir.
Yazılar bölümünde "Beş boyutlu imgeler" şiir tahlili var, bir sözcüğün kaç anlama geleceğine ufak tefek örnekler var orada.
Kaba bir hitap kullanmaya gerek yok, burada hepimiz birer üyeyiz. Sizinle bir tanışıklığım veya arada bir konu geçmedi şimdiye kadar. Fikrimi söyledim. Yazılı olarak belki yanlış algılanıyordur, sözlü olarak böyle kaba hitap kullanamam ben. Yalnızca yazı ile iletişim yanlış yargılara sebep olabiliyor.
O an aklıma gelen bir fikir paylaşımıydı. Bu kadar alınacak konu neydi anlayamadım. Gereksiz hakaretler yapmışsınız.
İşler böyle yürüyorsa sizde çevrenize kör sağır toplamayı başarın madem.
Neden üzmeyi tercih edersiniz ki üç günlük dünyada?
Mehmet Binboğa
2 Ekim 2010 Cumartesi 00:30:19
Muhterem bayan,o cümleden anlaşılan bu mudur?
Bir konuda karar verip ölene kadar aynı konuyu yazın demedim.Şiiri aşure yapmayın,dedim.Ya aşk şiiri ,ya gurbet,ya siyaset...vs temalı şiir yazın dedim.Temaya karar vermezseniz bu olsa olsa aşure olur.Her dağdan bir kesek de derler Maraş ellerinde.Ben de bu siteyi anlamadım;bazen çok üst düzey şiirler yayımlıyorlar,çoğu zaman da öksürükten tayyare şeyleri şiir diye önümüze koyuyorlar;lakin değişmeyen adeta bir cemaatı andıran nedensiz onaycıların" ayıldım şair,bayıldım şair" türünden yorumları.Daha da fecisi bu çapsız yorumların etkili yorum ilan edilmesi,ee ne diyelim körler sağırlar birbirini ağırlarmış.
Bir konuda karar verip ölene kadar aynı konuyu yazın demedim.Şiiri aşure yapmayın,dedim.Ya aşk şiiri ,ya gurbet,ya siyaset...vs temalı şiir yazın dedim.Temaya karar vermezseniz bu olsa olsa aşure olur.Her dağdan bir kesek de derler Maraş ellerinde.Ben de bu siteyi anlamadım;bazen çok üst düzey şiirler yayımlıyorlar,çoğu zaman da öksürükten tayyare şeyleri şiir diye önümüze koyuyorlar;lakin değişmeyen adeta bir cemaatı andıran nedensiz onaycıların" ayıldım şair,bayıldım şair" türünden yorumları.Daha da fecisi bu çapsız yorumların etkili yorum ilan edilmesi,ee ne diyelim körler sağırlar birbirini ağırlarmış.
merhaba güzel insan çok teşekkürler
şair özgürdür derler
sonra da kalıplara sokmak isterler
bu güne kadar beni anlayan ilk siz oldunuz sağolun
yaşam tekdüze mi ki
belli bir konuda kalalım
o zaman şiire ne gerek ver
oturup günlük ya da öykü yazalım
kaldı ki öykü bile sınıf atladı
saatlerce yazmak yerine iki satırda başlayıp bitiyor
şiir de neden olmasın
aşkın içinde bile tonlarca şey yok mu
yürek yoldaşı olduğunuz için çok teşekkürler
aşkal kalın
şair özgürdür derler
sonra da kalıplara sokmak isterler
bu güne kadar beni anlayan ilk siz oldunuz sağolun
yaşam tekdüze mi ki
belli bir konuda kalalım
o zaman şiire ne gerek ver
oturup günlük ya da öykü yazalım
kaldı ki öykü bile sınıf atladı
saatlerce yazmak yerine iki satırda başlayıp bitiyor
şiir de neden olmasın
aşkın içinde bile tonlarca şey yok mu
yürek yoldaşı olduğunuz için çok teşekkürler
aşkal kalın
Müjgan Akyüz
1 Ekim 2010 Cuma 22:31:23
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
****
Gerçekten müthişti, tekrar tebrikler ve pempe kıyafet için teşekkürler:))
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
****
Gerçekten müthişti, tekrar tebrikler ve pempe kıyafet için teşekkürler:))
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
ustad tuylerim diken diken oldu agzina yuregine saglik yuregin daim olsun
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Gulay Bulut
1 Ekim 2010 Cuma 01:15:27
"faili meçhulleri hatırlarırdı bana"
burada bir klavye hatası olmuş sanırım, kurul ve okuyucununda gözünden kaçmış.
hatırlarırdı -----> hatırlatırdı...olmalı gibi gözüküyor şiirin akışına göre.
şiirde ise,
duygu ve imgelem genel anlamda iyi olmasına rağmen insanın aklının karışmasına ve dikkatinin dağılmasına neden oluyor zira bir çok konu anımsatması var, yani şiiri okurken çeşitli olaylar ve oluş şekilleri gözümüzün önünde canlanıyor ve ister istemez şiirin ana fikri dağılıyor.
her daim şiirle.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Necat USLU
1 Ekim 2010 Cuma 00:30:21
Değerli dost uzun zamandır dizelerini okuyamamıştım.
Hayatın keşmekeşliğinde şiire uzak kalmıştım.
Sayfanda yine şiire doydum.
Seslendirme yapan yüreğe de teşekkürler.
Güne yakışmış tabi.
Kal sağlıcakla.
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
Hayatın keşmekeşliğinde şiire uzak kalmıştım.
Sayfanda yine şiire doydum.
Seslendirme yapan yüreğe de teşekkürler.
Güne yakışmış tabi.
Kal sağlıcakla.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
kardanadam
1 Ekim 2010 Cuma 00:23:05
harika bir emek
eksik fazla bulamadım
tebrik ve sevgilerimle
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
eksik fazla bulamadım
tebrik ve sevgilerimle
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Karar vermeli insan aşk şiiri mi,siyaset şiiri mi yazacağına.
Ayaküstü sevişmeyle Uğur Mumcu'nun,Deniz Gezmiş'in ne ilgisi var?"Ben yaptım oldu" diyorsanız başka;zira vatandaş ayılıp bayılıyor;lütfen devrim şehitlerine biraz saygı!
Bu yoruma 3 cevap yazılmış.
Ayaküstü sevişmeyle Uğur Mumcu'nun,Deniz Gezmiş'in ne ilgisi var?"Ben yaptım oldu" diyorsanız başka;zira vatandaş ayılıp bayılıyor;lütfen devrim şehitlerine biraz saygı!
merhaba usta
siyaset siyasetçilerin işi
bizim işimiz aşk
anlayana
aşkla kal
asıl cevap sizin şiirde sanırım
Bir Gün Gidersen Eğer
bir gün gidersen eğer
harman olur gam keder
kalbim çakar çıngısını
hasret yakar kor eder
bir gün gidersen eğer
bir yok oluş mevsiminde
gül gider hüzün kalır
hüzün giderse her şey
bir gün gidersen eğer
bırakıp böyle beni
böyle öksüz böyle yetim
ardına bakma e mi
bir gün gidersen eğer
mağrur başını kalbim
kimbilir hangi iklim
hangi bahçede eser
bir gün gidersen eğer
bordo sevinçlerini
yüzünün duldasında
bir imansız ipe ger
bir gün gidersen eğer
gözlerini de al git
bakışlardan bir ümit
umar bu can dar vakit
bir gün gidersen eğer
vedasız bir yolcu gibi
hüzünden payımı ver
sevin ey mülk sahibi
Mart 2007 Eskişehir
Edebiyat Otağı Dergisi
Sayı 18
Mehmet Binboğa
siyaset siyasetçilerin işi
bizim işimiz aşk
anlayana
aşkla kal
asıl cevap sizin şiirde sanırım
Bir Gün Gidersen Eğer
bir gün gidersen eğer
harman olur gam keder
kalbim çakar çıngısını
hasret yakar kor eder
bir gün gidersen eğer
bir yok oluş mevsiminde
gül gider hüzün kalır
hüzün giderse her şey
bir gün gidersen eğer
bırakıp böyle beni
böyle öksüz böyle yetim
ardına bakma e mi
bir gün gidersen eğer
mağrur başını kalbim
kimbilir hangi iklim
hangi bahçede eser
bir gün gidersen eğer
bordo sevinçlerini
yüzünün duldasında
bir imansız ipe ger
bir gün gidersen eğer
gözlerini de al git
bakışlardan bir ümit
umar bu can dar vakit
bir gün gidersen eğer
vedasız bir yolcu gibi
hüzünden payımı ver
sevin ey mülk sahibi
Mart 2007 Eskişehir
Edebiyat Otağı Dergisi
Sayı 18
Mehmet Binboğa
Mehmet Binboğa
2 Ekim 2010 Cumartesi 00:22:38
Bu mudur bunun cevabı?Bravo şair ,aynen devam edin siz;ne diyelim gençlik işte.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
eMİNeYZAMAN
1 Ekim 2010 Cuma 00:04:54
aşkın olduğu yerde asalet vardır :)
şiir yerini hak etti bence..hayırlı olsun gününüz efendim :)
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
şiir yerini hak etti bence..hayırlı olsun gününüz efendim :)
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
_Günce_
1 Ekim 2010 Cuma 00:03:36
kutluyorum güne duşen dizeleri
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Duygu yüklü,içten,akıcı şiiriniz kutlarım,saygı,sevgilerimle.
Bu yoruma 2 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Mustafa Sade
30 Eylül 2010 Perşembe 15:50:19
bir çocuğun boğazında kalıyor
anasından emdiği süt
telaşlanıyor sonbahar
saatler sabırsız
bedenin ihanet topu
şair anarşisttir
şiir gerilla
bazen bir imgede
boğulur bağlama
kutlarım kalemini, saygıyla...
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
anasından emdiği süt
telaşlanıyor sonbahar
saatler sabırsız
bedenin ihanet topu
şair anarşisttir
şiir gerilla
bazen bir imgede
boğulur bağlama
kutlarım kalemini, saygıyla...
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
aşk sevdiğini sorgulamadan sevmektir..
ne güzel demişsin hasreti isa...
ve ardından muhteşem bir şiir ve yine muhteşem bir seslendirme..
aşkta boğul e mi:)
sevgiler saygılar her iki dostuma da...
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
ne güzel demişsin hasreti isa...
ve ardından muhteşem bir şiir ve yine muhteşem bir seslendirme..
aşkta boğul e mi:)
sevgiler saygılar her iki dostuma da...
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Sevgi Dündar
30 Eylül 2010 Perşembe 15:33:46
yürüdüm
derme çatma dualar ortasında
ortasında
kanadı kırık bir uçurtmaydım
üzgün çocukları doldurdum
göz çukurlarıma
aşk
şiiri örgütlemektir hayata karşı
aşk
ayakta durmaktır herşeye karşı
aşk
çığlıklarında kazanabilmektir insanı
kısacası
aşk
’ hızla giden bir trenin
makas değiştirebilmesidir yüreğinde ’
sevgiler aga...:))
ötesi yok bu söylemin...başka nasıl anlatılabilirdi ki AŞK...
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
derme çatma dualar ortasında
ortasında
kanadı kırık bir uçurtmaydım
üzgün çocukları doldurdum
göz çukurlarıma
aşk
şiiri örgütlemektir hayata karşı
aşk
ayakta durmaktır herşeye karşı
aşk
çığlıklarında kazanabilmektir insanı
kısacası
aşk
’ hızla giden bir trenin
makas değiştirebilmesidir yüreğinde ’
sevgiler aga...:))
ötesi yok bu söylemin...başka nasıl anlatılabilirdi ki AŞK...
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
demet demet şiir
30 Eylül 2010 Perşembe 14:37:11
yağmurlar geceyi basardı
ben susardım sana
ölümün hükmü geçerdi sokaklarda
karanfiller uğurları
karanfiller denizleri
karanfiller
faili meçhulleri hatırlarırdı bana
felç olmuş yalnızlıklar ülkemde büyürdü oysa
yürüdüm
derme çatma dualar ortasında
ortasında
kanadı kırık bir uçurtmaydım
üzgün çocukları doldurdum
göz çukurlarıma
aşk
şiiri örgütlemektir hayata karşı
aşk
ayakta durmaktır herşeye karşı
aşk
çığlıklarında kazanabilmektir insanı
kısacası
aşk
’ hızla giden bir trenin
makas değiştirebilmesidir yüreğinde ’
aşk
kalmaktır çaresizliğin ötesinde
EWET..HIZLA GİDEN TRENDE YAPABİLİRMİ BUNU?ZOR OLUR TAHMİNİM BAŞKA BİR RAYDA BAŞKA İSTİKAMETTE..YÜREK TAŞIRKEN BİRDE..AŞKI İÇERİSİNDE..SÜPERDİ...
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
ben susardım sana
ölümün hükmü geçerdi sokaklarda
karanfiller uğurları
karanfiller denizleri
karanfiller
faili meçhulleri hatırlarırdı bana
felç olmuş yalnızlıklar ülkemde büyürdü oysa
yürüdüm
derme çatma dualar ortasında
ortasında
kanadı kırık bir uçurtmaydım
üzgün çocukları doldurdum
göz çukurlarıma
aşk
şiiri örgütlemektir hayata karşı
aşk
ayakta durmaktır herşeye karşı
aşk
çığlıklarında kazanabilmektir insanı
kısacası
aşk
’ hızla giden bir trenin
makas değiştirebilmesidir yüreğinde ’
aşk
kalmaktır çaresizliğin ötesinde
EWET..HIZLA GİDEN TRENDE YAPABİLİRMİ BUNU?ZOR OLUR TAHMİNİM BAŞKA BİR RAYDA BAŞKA İSTİKAMETTE..YÜREK TAŞIRKEN BİRDE..AŞKI İÇERİSİNDE..SÜPERDİ...
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
ahmetfikri
30 Eylül 2010 Perşembe 14:13:08
etkileyici bir şiir, fakat seslendirmeyi o kadar başarılı bulmadım. tebrikler
Bu yoruma 2 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Deniz Uznr
30 Eylül 2010 Perşembe 16:01:49
Merhaba, seslendirme konusunda başarısız bulduğunuz noktaları biraz açarsanız, o konularda daha dikkatli olurum bundan sonra...
Her türlü eleştiriye açığım... diksiyon mu, telaffuz mu, vurgular mı, ses kaydı mı, diyafram kullanımı mı, müzik seçimi mi, veya başka birşey mi beğenmediğiniz lütfen açıkça yazın, sevinirim...
Her şey şiir için, kötü okuyarak şiirlere ve şairlere saygısızlık yapmak istemem...
Önerileriniz için şimdiden teşekkür ederim..
Saygılar...
Her türlü eleştiriye açığım... diksiyon mu, telaffuz mu, vurgular mı, ses kaydı mı, diyafram kullanımı mı, müzik seçimi mi, veya başka birşey mi beğenmediğiniz lütfen açıkça yazın, sevinirim...
Her şey şiir için, kötü okuyarak şiirlere ve şairlere saygısızlık yapmak istemem...
Önerileriniz için şimdiden teşekkür ederim..
Saygılar...
aşkkkkkkk..ey aşk sen nelere kadilsin sen olmayanları oldurur olanlarıda yok edersin.siyahı beyaz beyazı siyah yaparsın..sadece zaman geçer..avuçlar boşşş
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
şair dost merhaba ya adeta falcı diyeceğim size içimizden geçeni bilen:)) tebrikler yüreklerinize sevgi ve saygılarımla
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Sevgili Deniz' in sesiyle buluşup şiiirn koyaklarında gezinmek hep çok çok zevkli bu sayfada
her ikinize candan tebriklerim öncelikle...
ve şiir alıyor
sarıyor
âşık değilseniz bile âşık olasınız geliyor
acıyı hissedip damla damla
"ah minel aşk" deyip
pusatsız dalmak aşka......
.........
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
her ikinize candan tebriklerim öncelikle...
ve şiir alıyor
sarıyor
âşık değilseniz bile âşık olasınız geliyor
acıyı hissedip damla damla
"ah minel aşk" deyip
pusatsız dalmak aşka......
.........
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
arzu aşan
30 Eylül 2010 Perşembe 09:48:40
ben pek yorum yazamam ama buna sessiz kalmak istemedim, birkaç kere okunmaya değer şiir yazmakdır bence olay ki olay burda vuku bulmuş ....sevgiler
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Hazal Karadağ
30 Eylül 2010 Perşembe 09:19:43
Bir kamburun
kavgalı mısraları
söylenmeyen sorulur
tıka basa sorgulama şiir şiir
çığlıklar öleni sayıklıyor
yaprak döküldükçe
ölümler çoğalıyor usumda
sonbahara sabırsız telaşlar düşüyor
anarşist imgeler duruyor alnımın ortasında
pusularda balıklar
balıkçılar av mı ne
yağmur geceye hakim
susku kırmızı karanfillere felç bakıyor
derme çatma dualarda
üzgün ve özlemli çocuklar
büyüdükçe çaresizlik deminde yürek
yarına geç değil bencesi
umut her zaman hakim
unutulmak için hiç kimse sevmez ...
Fuzuli der ki;"Aşk içre azap olduğu bilirem kim
Her kimse ki âşıktır işi ahü figandır"
Eyvallah şiirdi deminde.
Tebriklerimle.
Hazal Karadağ tarafından 9/30/2010 9:21:06 AM zamanında düzenlenmiştir.
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
kavgalı mısraları
söylenmeyen sorulur
tıka basa sorgulama şiir şiir
çığlıklar öleni sayıklıyor
yaprak döküldükçe
ölümler çoğalıyor usumda
sonbahara sabırsız telaşlar düşüyor
anarşist imgeler duruyor alnımın ortasında
pusularda balıklar
balıkçılar av mı ne
yağmur geceye hakim
susku kırmızı karanfillere felç bakıyor
derme çatma dualarda
üzgün ve özlemli çocuklar
büyüdükçe çaresizlik deminde yürek
yarına geç değil bencesi
umut her zaman hakim
unutulmak için hiç kimse sevmez ...
Fuzuli der ki;"Aşk içre azap olduğu bilirem kim
Her kimse ki âşıktır işi ahü figandır"
Eyvallah şiirdi deminde.
Tebriklerimle.
Hazal Karadağ tarafından 9/30/2010 9:21:06 AM zamanında düzenlenmiştir.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Asktan asarlar mi insani bilmem ama ask mahkumu ederler mi evet ....
cok guzel di siir tebrik ediyorum guclu kalemi ....saygilarimla
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
cok guzel di siir tebrik ediyorum guclu kalemi ....saygilarimla
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
git
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
çok keyifliydi...bu dizeleri bu sayfadan dinlemek okumak..kutluyorum aşkların yazanı yürekli şairimi..sevgiyle
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
çok keyifliydi...bu dizeleri bu sayfadan dinlemek okumak..kutluyorum aşkların yazanı yürekli şairimi..sevgiyle
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
NURTEN CAN
30 Eylül 2010 Perşembe 08:01:26
yarına dönmek için çok geç değil mi can
git
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
Müthiş imgelerle döşenmiş harika bir şiir,son kıtası en vurucu yanı git...tebrikler,selamlar .
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
git
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
Müthiş imgelerle döşenmiş harika bir şiir,son kıtası en vurucu yanı git...tebrikler,selamlar .
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
abim yine yapmışsın yapacağını
o kadar güzelki deniz ablanın yorumuda öyle
kalemine ve yüreğine sağlık
dua ile kal
aşkla kal abim..
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
o kadar güzelki deniz ablanın yorumuda öyle
kalemine ve yüreğine sağlık
dua ile kal
aşkla kal abim..
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
MERHABA USTA
AŞK NERDİR USTA KAFAMI KARIŞTIRDIN?:)))))) YİNE BİR İSA İNAN KLASİĞİ
USTA VALLA ASILMAY BİLMEM AMA AŞK YÜZÜNDEN İNSANIN BAŞINA GELMİYOR
KALMIYOR ASILMAYI BİLE YEĞLEYECEK KADAR HER ZAMAN HAYARANIYIM ŞİRLERİNİN
BİLİRSİN HELEDE GÜZEL SESLİ DENİZİMİN SESİNDEN DİNLEMEK ŞİİRN TADI GELMİŞ USTA
DENİZİN DALAGALRINDA GÜZEL BİR ESİNTİ SANKİ AYLA DENİZİN RAKSEDİŞİ GİBİ AKIYOR SESİ
DENİZİM KUTLARIM .SENİDE CANDAN KUTLARIM USTA HER İKİ GÜZEL YÜREĞİ AŞKLA KALIN :) SAKIN YALNIZ KAMAYIN EMİİİİİİİ)::)
Bu yoruma 2 cevap yazılmış.
AŞK NERDİR USTA KAFAMI KARIŞTIRDIN?:)))))) YİNE BİR İSA İNAN KLASİĞİ
USTA VALLA ASILMAY BİLMEM AMA AŞK YÜZÜNDEN İNSANIN BAŞINA GELMİYOR
KALMIYOR ASILMAYI BİLE YEĞLEYECEK KADAR HER ZAMAN HAYARANIYIM ŞİRLERİNİN
BİLİRSİN HELEDE GÜZEL SESLİ DENİZİMİN SESİNDEN DİNLEMEK ŞİİRN TADI GELMİŞ USTA
DENİZİN DALAGALRINDA GÜZEL BİR ESİNTİ SANKİ AYLA DENİZİN RAKSEDİŞİ GİBİ AKIYOR SESİ
DENİZİM KUTLARIM .SENİDE CANDAN KUTLARIM USTA HER İKİ GÜZEL YÜREĞİ AŞKLA KALIN :) SAKIN YALNIZ KAMAYIN EMİİİİİİİ)::)
siyahgecem
1 Ekim 2010 Cuma 18:11:11
valla ben boşuna sevmem bir insanı can arkadaşım çokkkkkkkkkkkk teşekkür ederim biliyorum yüreğin sesinii nasıl mutlu ettin beni bir bilsen bunlar benim için çok güzel bir armağan hep saklayacağım teşekkürler arkadaşım var olsun yüreğin sen hep yaz AŞKLA KAL ama sakın yalnız kalma be usta
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Mürüvvet Söylemez
30 Eylül 2010 Perşembe 01:33:52
aşk
şiiri örgütlemektir hayata karşı
aşk
ayakta durmaktır herşeye karşı
aşk
çığlıklarında kazanabilmektir insanı
kısacası
aşk
’ hızla giden bir trenin
makas değiştirebilmesidir yüreğinde ’
aşk
kalmaktır çaresizliğin ötesinde
yarına dönmek için çok geç değil mi can...............hiç birşey için geç değildir son nefes verilmediği sürece...
yalın ayak koşuyordu kadın
geç kalmamak adına bir şeylere
görülmemiş düşleri yakalamk için
acı bir siren sesi gibi çınlıyordu kulakları
biliyordu ...
yar onu anıyordu
ve nefes nefese koşuyordu
geç kalmamak adına aşka...................EZGİM/ce...uğradım şiirle derin bir nefes aldım be usta
yine coşmuş deli yürek:)
bir de deniz'le yankılanınca gönlümüze...
mest olduk yine
teşekkürler size
EZGİM tarafından 9/30/2010 1:35:37 AM zamanında düzenlenmiştir.
Bu yoruma 2 cevap yazılmış.
şiiri örgütlemektir hayata karşı
aşk
ayakta durmaktır herşeye karşı
aşk
çığlıklarında kazanabilmektir insanı
kısacası
aşk
’ hızla giden bir trenin
makas değiştirebilmesidir yüreğinde ’
aşk
kalmaktır çaresizliğin ötesinde
yarına dönmek için çok geç değil mi can...............hiç birşey için geç değildir son nefes verilmediği sürece...
yalın ayak koşuyordu kadın
geç kalmamak adına bir şeylere
görülmemiş düşleri yakalamk için
acı bir siren sesi gibi çınlıyordu kulakları
biliyordu ...
yar onu anıyordu
ve nefes nefese koşuyordu
geç kalmamak adına aşka...................EZGİM/ce...uğradım şiirle derin bir nefes aldım be usta
yine coşmuş deli yürek:)
bir de deniz'le yankılanınca gönlümüze...
mest olduk yine
teşekkürler size
EZGİM tarafından 9/30/2010 1:35:37 AM zamanında düzenlenmiştir.
Mürüvvet Söylemez
1 Ekim 2010 Cuma 17:14:10
ustaa sen neyaptın böyle ??
bu nasıl güzel bir armağandır bu nasıl güzel bir teşekkürdür şimdi ben nasıl teşekkür edecegğim diye düşünmeye başladımm
((yok kestane şekerleride az gelecek))
muhteşem bir şiirle bize geldin sen hep gel şiir baba:))
HERŞEY GÖNLÜNCE HESAPLAYAMADIĞIN DÜŞÜNEMEDİĞİN KADAR GÜZEL OLSUN...SAYGILAR SELAMLAR BURSA'DAN
bu nasıl güzel bir armağandır bu nasıl güzel bir teşekkürdür şimdi ben nasıl teşekkür edecegğim diye düşünmeye başladımm
((yok kestane şekerleride az gelecek))
muhteşem bir şiirle bize geldin sen hep gel şiir baba:))
HERŞEY GÖNLÜNCE HESAPLAYAMADIĞIN DÜŞÜNEMEDİĞİN KADAR GÜZEL OLSUN...SAYGILAR SELAMLAR BURSA'DAN
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
bir çocuğun boğazında kalıyor
anasından emdiği süt
telaşlanıyor sonbahar
saatler sabırsız
bedenin ihanet topu
şair anarşisttir
şiir gerilla
bazen bir imgede
boğulur bağlama
aşktan anamızdan emmidiğimiz süt
burnumuzdan geldi be usta
ne olur katli vacip deyin bana
öldürelim el birliği ile usta
aşk kalmasın analı babalı
öksüz olsun devrimleri
örgütlenelim mi usta aşka
canlı kalsın, ama kanı olmasın
kokmasın isyan, ihanet
gelsin tezveren dedenin elleri
aşk utansın be usta
bize dokunmasın
unutulanı silelim dünlerden
aç perdeleri,asıl güne
asıl ki sökülsün aşkın piçliği
fırlatalım deli bakışları
yapış yakasına
hesap soralım aşka
yetim öksüz kaldı nede olsa
çare biz kalalım aşka
bu sefer
bu sefer diyelim olay
olay başka
unutana çak bir kirbit
at denizlere
tutuştur bak alevine
seyret delice
aç bir şişe şarap
deymesin kimse keyfine
usta,ne olcak bu halin senin
bizide şair ettin...
acizane anlıktı..
Denize çok teşekkürler kıymetli yorumuna ..gene güzel bir şiir oldu ..ustam..kadim dostum,öğretmenim
gülümse, gülümse ki gülsün gözlerin
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
anasından emdiği süt
telaşlanıyor sonbahar
saatler sabırsız
bedenin ihanet topu
şair anarşisttir
şiir gerilla
bazen bir imgede
boğulur bağlama
aşktan anamızdan emmidiğimiz süt
burnumuzdan geldi be usta
ne olur katli vacip deyin bana
öldürelim el birliği ile usta
aşk kalmasın analı babalı
öksüz olsun devrimleri
örgütlenelim mi usta aşka
canlı kalsın, ama kanı olmasın
kokmasın isyan, ihanet
gelsin tezveren dedenin elleri
aşk utansın be usta
bize dokunmasın
unutulanı silelim dünlerden
aç perdeleri,asıl güne
asıl ki sökülsün aşkın piçliği
fırlatalım deli bakışları
yapış yakasına
hesap soralım aşka
yetim öksüz kaldı nede olsa
çare biz kalalım aşka
bu sefer
bu sefer diyelim olay
olay başka
unutana çak bir kirbit
at denizlere
tutuştur bak alevine
seyret delice
aç bir şişe şarap
deymesin kimse keyfine
usta,ne olcak bu halin senin
bizide şair ettin...
acizane anlıktı..
Denize çok teşekkürler kıymetli yorumuna ..gene güzel bir şiir oldu ..ustam..kadim dostum,öğretmenim
gülümse, gülümse ki gülsün gözlerin
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
git
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
merhaba aşkın ordinaryüs şairi..
merhaba şiirin gerilla lideri..
öldürdün be dost..
sen ve deniz..
aşka ve şiire hevesli yüreğimi..
bir tek şiirle terörize ettiniz..
ikinizi de yürekten kutlarım..
sevgim ve saygımdasınız..
kurdelem bu şiire..
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
git
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
alkışlıyorum sizi çok güzel selamlar gönlünüze yorum harika
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
git
can çiçeğim
umut yok
git
sensizliğe dayanamam
bir insan
unutulmak için mi sever bunca zaman
Tebrik ederim. Çok güzel ve anlamlıydı şiiriniz.
Saygı ve selamlarımla.
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Ayrıntıda Gezinmek
30 Eylül 2010 Perşembe 00:40:51
tarih
şafaklarda sallanan bir idam mahkumu
söyleyin
aşktan da asarlar mı insanı
Ne diyorsunuz? Asıl aşktan asıyorlar insanı. Sevdadan. Sevdanın her türlüsünden. Sevda bile reçetelere bağlanacak yakında. Şuna sevdalanabilirsin, şuna sevdalanamazsın. Aşk ise ulemadan sorulacak! İşimize gelirse! ...
Çok, çok güzeldi. Elinize sağlık. Biraz siyesete kaçtık sanırım ama! ... Özürlerimin kabulü dileğiyle. Saygılar
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
şafaklarda sallanan bir idam mahkumu
söyleyin
aşktan da asarlar mı insanı
Ne diyorsunuz? Asıl aşktan asıyorlar insanı. Sevdadan. Sevdanın her türlüsünden. Sevda bile reçetelere bağlanacak yakında. Şuna sevdalanabilirsin, şuna sevdalanamazsın. Aşk ise ulemadan sorulacak! İşimize gelirse! ...
Çok, çok güzeldi. Elinize sağlık. Biraz siyesete kaçtık sanırım ama! ... Özürlerimin kabulü dileğiyle. Saygılar
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
tarih
şafaklarda sallanan bir idam mahkumu
söyleyin
aşktan da asarlar mı insanı
ben tıka basa sevdalıyım
aşığım adam akıllı
sanmam aşktan asılanı görmedim ama aşktan kendini asan duydum . aşk yaşamak içindir .
umudun tükenmesin aşkla kal ... saygımla
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
şafaklarda sallanan bir idam mahkumu
söyleyin
aşktan da asarlar mı insanı
ben tıka basa sevdalıyım
aşığım adam akıllı
sanmam aşktan asılanı görmedim ama aşktan kendini asan duydum . aşk yaşamak içindir .
umudun tükenmesin aşkla kal ... saygımla
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Duygu dolu ve güçlü imgelerle bezeli yürek sesinizi kutlarım hocam, sevgi ve saygılar...
UMUT ve DOSTCA
Bu yoruma 1 cevap yazılmış.
UMUT ve DOSTCA
BEDENİMDEKİ KUYU
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
‘’ Şiir benim içimde yüzen bir deniz
siz nereden bileceksiniz ‘’
Hasreti isa
gözlerin
yaralı yüreklerin uzaklaştığı bir kıyı
kıyısında
ellerin musalla taşı
sılana taşınır tabutum
içinde kaç bin yıllık günahlarımın ağırlığı
ağırlığınca ağlarsın
gözyaşların başlatır yağmurları
kandili kırık bir geceydi
bedenimdeki kuyudan su çekiyordu birileri
araf’ta bir bedevi
azat ediyordu seni
ikiye bölünürdü gece
kafka’nın güncesinde
kabus gibi girerdi imgeler kendi cehennemine
ruhundaki derin uçurumlardan düşüyorsa bir adam
güneş erken batar orada
orada
bir bektaşi bekler başında
eteklerini kaldırma öyle
şeytanlar düşecek peşine
ihaneti erken öğrendi alnımdaki terler
emekledikçe emildim
düştüğün sokaklarda yolunu şaşırırdı bebekler
kimliğini çürüttü buruşturduğun ceplerin
saatleri açığa çıkarırdı perdelerin
rüyalarıma dokunmadan öp beni dudaklarımdan
jilet kesiği düşlerde sönerdi kandilin
pörsüyen yüzümü elbirliğiyle adımlıyor ırgatlar
içimdeki yasaklı bir sevdayı büyütür gülüşün
ay gökyüzünü kapatan bir yara
yara yara varılacak
bahara
yüreğimdeki çivilerle duruyorum ayakta
akşamlara kapalı oda sıcaklığında sesin
ben hâlâ elvedalara el kaldırdığın yerdeyim
yanlış adreslerde kurulan şehirlerle
aynı sokağa çıkardı kalbim
kaç kez aynı öznenin gözlerin beyazlığında gecelemişim
çekildi gurbetine geri şaman kadın
artık mahşerde kavuşuruz dedi
zaten ne olduysa ondan sonra koptu kıyamet
gölgeler daha ne kadar taşıyabilir seni gerçeğe
söyle nakkaş usta
‘’ teraziler günahları da tartar mı söyle ‘’
bütün dinler doğuya açarlar ellerini
ben aşkın havarisiydim abdal’dan da önce
dünya bataklıkta çiçek açar hayata
sen saksıda
cudi’ler çöl oluyor koynumda
isa’nın çarmıha kendini astığı söyleniyor
halk arasında
ateşin kökü güneşe mi uzanıyor yoksa
bir deniz devrilir dalgaya
martıların kanatlarında kan lekeleri
köpükleri alır kucağına
arasında bir süryani
kafa tutuyor
meryem ana’ya
bir dünya nasıl kaldırır onca pisliği
uyandırmaya korktuğumuz bir rüyaydı zaman
sonsuzlukla ayna kaba işiyor bendeki uzaklığın
doğru tek ise
bir yerde eğilmesini de biliriz
biz her mevsim yaprak döken bir ömrün gölgesiyiz
01 ekim 2010 datçadan selamlar
İsa İnan
Şiir Künye
Kayıt Tarihi
: 30.9.2010 00:35:11
Puan
: 252.0 / 52 kişi
Okunma Sayısı
: 6325
Yorum
: 73 yorum
Beğeni
: 16 kişi
Şiiri Beğenenler
Popüler Şiirleri
MENÜLER
YENİ ŞİİRLER
EDEBİYAT DEFTERİ
Sitemizde daha iyi hizmet verebilmek için sitemizde çerez kullanılmaktadır.
göz çukurlarıma
Doğamızda sevmek varda, doğa sevdiklerimizi neden elimizden alır ki;
Aşk=bir ömür yürek sancısı