sessizce okudum dudağınızdan ayrılığı
meğer düş kıvamıymış aşk
parmak uçlarımda dillenen dua
bir uçurum çiçeğinin uzatmasıydı ihtimâlsizce kollarını
alya’ya





ben giderken kimse bilmesin kederimi
kayıp ruhların arasında seferiyim
eşkâlimden muaf düşün aşkı
işte şimdi çıplağım
şahittir rüzgârın ıslığı
yaşımca üşüdüğümün, sevdiğim kadar ağladığımın
yalan değildi
kirpiklerime çektiğim tüle
sizi sakladığım
ben giderken kimsenin dilinden okunmamalı
yarım kalan şarkım





önce sudan bahaneleriniz(le)
suskun cümlelerinizin gölgesinde infaz
bir yudum su bahşederken çöl bakışlarıma elâ nehirleriniz
ölüm meleğini beklemek gibiydi
sevginizi düşlemek
ben; giyotine dayar gibi, başımı omzunuza
ben; sıyırıp bırakır gibi kor dantelli ruhumu, ayak ucunuza
çünkü kaderime inandım
kaç kez yalvardım bağışlayın diye; ölümün ihtişamını
öpmediğiniz gözlerime



her neyse!



Tedirgin şiirler doğurmayacak sabahlarınız
ve hiçbir şiirinizden nefret etmeyeceksiniz Monsieur
ben giderken kimse bilmeyecek sebebimi
uyuyacak yazılmamış hüzünlerim
aşk gibi
ölüm gibi
adınızda nihayetlenecek son şiirim
s e s s i z c e…



_asmin_