Ne vakit küstü erguvanlar
Renginde gözlerini okşadığım ortancalar
Ya avuçlarından topladığım açelyalar
Bir daha hangi sıcaklıkta açar





/Kim bilir bir daha ne zaman sen kokar istanbul/







Kırıldı kuşların sesi
Hangi yana dönsem ayrılığın mahur bestesi,
Boynumda gümüş giyotin
Ucunda zincirine asılan sessiz kederim
Gözyaşımda yıkanır, göğsümde uyuttuğum sübyan
Uzanırda tutamam esmer ellerini
Ben kara kışım ben üryan







Bilemezsin yokluğunda kaç akşam yaşlandı
Kelimeler ölümlü, dilimde hicran
Sabahlarıma çığ gibi yağar
Yorgun düşlerimin
Çatısız evleri





Ne zaman düşer kim bilir adımların
Makyajı akmış kentin ıslak kaldırımlarına
Hangi gecikmiş mektuba eğilir de yüzüm
Semaya yükselirim
İstanbul’un kanatlarında



Ne zaman susar ölüm
Bilirsin ben, ellerini severim uyanınca...


_asmin_